محمدعلی پورخصالیان
در طی چند هفته اخیر بالا رفتن ۵۶ درصدی تعرفه گوشی تلفن‌همراه و متعلقات آن خبر شماره یک بسیاری از جراید و رسانه‌ها بود. تاثیر آن هم به‌سرعت بر بازار سایه انداخت و قیمت گوشی‌های ارزان تقریبا دو برابر شد و گوشی‌های گران هم ۲۵ تا ۳۰ درصد گران‌تر شدند.
جالب این جاست که هم‌زمان با گوشی تلفن‌همراه تعرفه تعداد زیادی از کالاهای وارداتی بالا رفت اما شاهد هیچ سروصدایی در مطبوعات نبودیم. تنها خبرساز لشکر تعرفه‌ها، تلفن‌همراه بود.
در این میان تعرفه برخی از کالاها تا ۱۰۰ درصد افزایش داشت که می‌توان به‌عنوان مثال به تعرفه ۱۰۰ درصدی آلات موسیقی اشاره کرد. بلافاصله پس از اعلام خبر افزایش تعرفه‌های تعدادی از اقلام وارداتی به خیابان لارستان که مرکز مهم فروشگاه‌های پیانو در شهر تهران است مراجعه کردم و از مغازه‌داران وضعیت بازار را جویا شدم. تمام فروشندگان از وضع تعرفه ۱۰۰ درصدی ناراضی بودند. زیرا قدرت خرید مردم با گران شدن قیمت‌ها کمتر می‌شد و پیانو‌ها روی دست فروشندگان می‌ماند.
وقتی حداقل میزان اضافه شده به قیمت پیانو را پرسیدم، شنیدن عدد «حداقل ۵۰۰ هزار تومان» روی هر پیانویی که قبل از این زیر دو میلیون قیمت داشت من را متعجب کرد. تعجب وقتی بیشتر شد که فروشنده‌ای گفت که یکی از شرکت‌های واردکننده مهم پیانو به علت اینکه ارزان‌ترین پیانویی که تا قبل از اضافه شدن تعرفه‌ها در بازار آورده بود سه میلیون بوده، با وضع تعرفه‌های جدید حداقل یک میلیون تومان روی قیمت هر پیانو کشیده. وقتی از تقلب و قاچاق سؤال کردم داستان‌های باورنکردنی ولی حقیقی زیادی برایم تعریف کردند که پیانوی دست دوم را از کشور ارمنستان به قیمت ۴۰۰ دلار خریداری می‌کنند و در بازار ایران با کمی دست‌کاری روی ظاهر پیانو و عملیات «آکبندسازی جعلی» همان پیانوی دورانداختنی را به قیمت یک میلیون و نهصد هزار تومان به هم‌وطنان می‌فروشند.
حکایت دیگری از سرهم کردن اجزای پیانو در ایران می‌گفت که به‌طور کل برای کسی که این مونتاژ را انجام می‌دهد، ۵۰۰ هزار تومان آب می‌خورد. اما با چسباندن مارک تقلبی، متقلب محترم همان پیانوی مونتاژ شده را به قیمت یک میلیون و هشتصد هزار تومان در بازار می‌فروشد و یک میلیون و سیصد هزار تومان را به جیب می‌زند.
شنیدن این داستان‌ها مرا به فکر انداخت که هر کدام از آن پیانوهای زیبای خوش‌خط‌وخال می‌تواند یکی از قهرمانان داستان تقلب باشد. به خیابان جمهوری، مرکز فروش اصلی سازهای الکترونیکی ایران می‌روم و برخلاف همیشه که وقتی از کنار ویترین فروشگاه‌های عرضه سازهای حرفه‌ای رد می‌شدم، قلبم تند نمی‌زند، همان سینتی‌سایزرهای دو سال پیش را می‌توان پشت ویترین دید.
گیتار Ibanez سری JS که به طرح Joe Satriani معروف است را می‌بینم که خاک گرفته و رنگ‌ورویی ندارد. انواع و اقسام مارک‌های نامرغوب چینی در مغازه‌های سازهای آماتوری به چشم می‌خورد. وقتی فکر میکنم کسانی هستند که می‌خواهند موسیقی را با این سازها شروع کنند، دلم به حالشان می‌سوزد، چون شروع موسیقی آن هم با ساز ارزان و غیراستاندارد نتیجه جالبی ندارد.
از کنار یکی از مغازه‌های فروش ساز حرفه‌ای رد می‌شوم و چشمم به سازی می‌خورد که سه سال پیش تصمیم داشتم بخرم. به‌خوبی یادم هست که روز چهارشنبه‌سوری سه سال پیش در میان سروصدا و دود ترقه داشتم از ساز تست صدا می‌گرفتم! فروشنده که اصرار داشت این ساز نو است و تا به‌حال انگشت هیچ نوازنده‌ای به کلیدهای آن نخورده، قیمت یک میلیون و هفتصد هزار تومان را به من پیشنهاد داد. وقتی من اصرار کردم باید با واردکننده اصلی آن شرکت که آقای ج بود مذاکره کنم، شماره آقای ج را گرفت و گوشی را به من داد.
به‌خوبی یادم هست که به آقای ج گفتم، ساز دست دوم است و قیمت نوی آن در بازار جهانی ۸۰۰ دلار است. من حاضرم برای این ساز دست دوم معادل قیمت نو در بازار جهانی را پرداخت کنم که به‌حساب من ۸۰۰ هزار تومان می‌شود و آقای پشت خط که اول عصبانی شده بود با خود حساب کرد که حرف منطقی است و اگر ساز را نفروشد متضرر خواهد شد، پیشنهاد مرا پذیرفت.
اما از آن جایی که ساز برخلاف ادعای فروشنده دست دوم بود و نمی‌شد کارکرد بی‌نقص آن را در طی چند سال تضمین کرد من از فروشنده اصلی درخواست گارانتی یک ساله کردم که پس از بحث و جدل به این نتیجه رسیدم که ساز را نخرم. حالا پس از گذشت سه سال همان ساز را در ویترین مغازه‌ای دیگر می‌بینم و وقتی از جوان فروشنده قیمت ساز را جویا می‌شوم او بلافاصله در جواب من می‌گوید: این ساز جدید است، مدل ۲۰۰۵ است. همین یکی در تمام ایران وارد شده که ما می‌فروشیم.
می‌گویم: نو است یا دست دوم؟
می‌گوید: آقا مدل ۲۰۰۵ است، اصلا دست دوم این ساز در بازار نیست!
وقتی قسمت اصلی سؤال را دوباره تکرار میکنم بعد از مشورت با فروشنده دیگری که در فروشگاه پشت میز نشسته عدد یک میلیون و نهصد و پنجاه هزار تومان را تحویل من می‌دهد.
بی‌اختیار به یاد تمثیل قالی کرمان می‌افتم که هرچه پا می‌خورد گران‌تر می‌شود.
وقتی افزایش قیمت بر اساس افزایش تعرفه را از یکی از فروشندگان عمده محصولات حرفه‌ای می‌پرسم در جواب می‌گوید: «قیمت تمام آلات موسیقی که مشمول تعرفه ۱۰۰ درصدی شده‌اند، بین ۲۵ تا ۳۰ درصد اضافه شده.» و هنگامی که تاثیر این افزایش تعرفه و افزایش قیمت را بر روند خریدوفروش جویا می‌شوم به‌سرعت می‌گوید: «کسادی بازار».
و خب درست هم می‌گوید.
بعد از قدم زدن و پرس‌وجو در خیابان جمهوری این سؤال به ذهن من می‌آید که هدف از افزایش تعرفه چیست؟ کمک به تولید داخلی! این افزایش چه هزینه‌ای دارد؟ کسادی بازار خریدوفروش، رو آوردن جوانان مستعد کشورمان به سازهای ارزان و غیراستاندارد؟ گران‌فروشی و تقلب؟ دولت که با هدف خیرخواهانه دست به افزایش تعرفه زده چه راه‌کاری برای کنترل تبعات این افزایش اتخاذ کرده است؟
حقوق مصرف‌کننده در کدامین قسمت این معادله در نظر گرفته شده است؟
تعرفه چگونه و با چه فرایندی تعیین می‌شود؟
نقش نهادهای صنفی در تعیین تعرفه گمرک کجاست؟ امیدوارم پاسخی برای این پرسش‌ها بیابم و تمام این اقدام‌ها به نفع هنر موسیقی نوپای کشورمان تمام شود.
میخوان کاری کنن که همه مردم برن بهشت!!!!!!!!!! مردم نرن سراغ لهوولعب!!!!!اما نمیدونن که موسیقی رو هیچوقت نمیتونن اسیر کنن یا بکشن(با داروی نظافت!)موسیقی در جریان خواهد بود حتی اگر خریدوفروش ساز رو ممنوع کنن یا حتی حرام؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!اعلام کنن.
من خودم سینتی سایزری رو خریدم و مشمول همین قضیه شدم یعنی ۳۰۰ /۴۰۰ هزار تومان ضرر ولی خریدم چون دوست داشتم ولی این کار واقعا بی انصافیه خیلی ها مجبورند ساز بد دست بگیرند توی ایران بدترین نوع سازا وجود داره !!!!!!!
و کلا مطبوعات هم کاری با این قضیه ندارن
خیلی ممنون که حقایق پشت رده را اشکار می سازید.
از مطلب خوبتون ممنونم . … واقعا شرم آور است در کشوری که مهد هنر بوده و هست این چنین اتفاقاتی رخ دهد اما جوونای عاشق و مستعد ایرونی تحت هیچ شرایطی از هنر رویگردان نمیشن … به امید روزی که دست افراد سودجو از فرهنک و هنر این مرز و بوم کوتاه شود.
فرهنگ و هنری وجود ندارد و فعلا دوستانی که به بهشت رفتن سایرین برایشان اهمیت دارند به طرز جالبی موفقند که انسان گاه از خود می پرسد که آیا از ابتدا چیزی وجود داشته است یا خیر!
من خودم دقیقا زمانی که تصمیم به تعویض پیانو ام را گرفتم این اتفاق افتاد و مجبور شدم بخاطر اینکه مجبور نشوم ۱ میلیون اضافه تر هزینه کنم در عرض ۱ هفته هر طور بود تصمیم گرفتم ولی نمیدونم کار درستی کردم یا نه البته از سازم راضیم ولی نتونستم خیلی تحقیق کنم و خیلی از نظر فکری درفشار بودم.ولی جای تأسف.در این بین هرکس به فکر خویش بود و هیچکس به عنوان راهنما من را کمک نکردومن فهمیدم صنف هنرمندان هم انطور که فکر میکردم دارای خلوص نیت نیستند البته قصد توهین به کسی را ندارم ولی شاید انتظار زیادی داشتم.
پیانویی که به قیمت ۹۰۰/۱ در ایران می فروشند بسیار ارزانتر از ۴۰۰ دلار قیمت دارد. در کشورهای شوروی سابق گرانترین پیانوهای دست دوم(آپرایت) ۴۰۰ تا ۵۰۰ دلار قیمت دارند. گاه این سازهای کهنه را با ۱۰۰ دلار هم می توان خرید.
لطف” منو راهنمایی کنید میخام یک پیانو دست دوم خوب با قیمت مناسب تهیه کنم.آدرس جند فروشگاه با انصاف را محبت فرماید.با تشکر
اصولا تعرفه صد در صدی آلات موسیقی برای چیه؟برای حمایت تولیدات داخلی؟؟؟مگه ما کارخانه ای در ایران داریم که ساز تولید کنه؟؟؟این کار فقط نوازنده ها رو بدبخت میکنه!!!!اکثر موزیسین های ایران از داشتن ابتدایی ترین سازها محرومند!!!!
سلام. من سه تار کار میکنم. با دوستام تمام کارای کنسرتو توی دانشگاه انجام دادیم اما آخر کار شورای فرهنگی دانشگاه اعلام کرد آقای رهبر فرمودند در یک مکان فرهنگی ممنوعه!آخه یکی نمی گه سازی مثل تار یا سه تار باعث لهو و لعب میشه؟
***هنر انسان رو به خالقش نزدیک می کنه***
در جواب شیما
هر کاری جایی داره !
خوبه منم بیام تو خونه تون فوتبال بازی کنم؟دانشگاه جای کار علمیه خانم
اگه گیتار مینوازی برو گیتارخونه
شما یه عده مرفه بی درد هستید.
مردم پول ندارن ۱۰۰ هزار تومن اجاره بدن شما یک ملیون پیانو می خرین؟
پول حروم به حروم میره !
نوش جونتون
آقای درد مند که بقیه رو به حروم خوری متهم می کنی. الان همون پیانوی مزخرف یک میلیون تومانی شده ۱۱ میلیون تومان. نوش جون خودت، برو کرایه خونه ۱۰۰ هزارتومانی تو بده و تو صف مرغ وایسا.