آرشیو دسته‌ها: فیزیک و مهندسی موسیقی
ریتم و ترادیسی (IX)
جمعه ۲۹ شهریور ۱۳۹۸
ریتم و ترادیسی (VIII)
دوشنبه ۲۵ شهریور ۱۳۹۸
بررسی موسیقایی زوزه گرگ (III)
شنبه ۱۱ خرداد ۱۳۹۸
بررسی موسیقایی زوزه گرگ (II)
سه شنبه ۷ خرداد ۱۳۹۸
سری هارمونیک، معدن فواصل موسیقایی (IV)
یکشنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۷
سری هارمونیک، معدن فواصل موسیقایی (III)
چهارشنبه ۱۶ آبان ۱۳۹۷
سری هارمونیک، معدن فواصل موسیقایی (II)
چهارشنبه ۹ آبان ۱۳۹۷
آخرین ارسال‌ها
- قلب مشکاتیان برای مردم می‌طپید (I)
- یادداشتی بر آلبوم «مجنون زمانه»
- خودسوزی یک موسیقیدان
- پرتی ینده، الماس جدید اپرا (I)
- موسیقی شناسی فمنیستی (XI)
- نگاهی گذرا به جریان بندی های موسیقی ایران؛ به بهانه سالروز درگذشت پرویز مشکاتیان (IV)
- مروری بر کتاب «سلامت نواختن»
- ریتم و ترادیسی (XI)
- سومین برنامه گردشگری موسیقی نواحی در کرمان برگزار می شود
- موسیقی شناسی فمنیستی (X)
- یادداشتی بر آلبوم «هنوز آواز»
- کتاب «گردشگری موسیقی: توسعه پایدار شهری و روستایی در ایران» منتشر شد
از روزهای گذشته…
چند کلام در رابطه با مصاحبه احمدرضا احمدی (IV)
«ردیف» غایت نیست که بخواهیم با دو ساعت نواختنش آفرینش انجام دهیم و ادعا کنیم که موسیقی دستگاهی یعنی همین و لاغیر. ردیف نمونه و نمودی به فعلیت آمده است از نظام ساختاری موسیقی دستگاهی، که آهنگسازان و نوازندگان با شناخت آن نظام ها از طریق نواختن ردیف یا مطالعه ی آن، خود دست به آفرینش می زنند. همانطور که از دل همین ردیف «علی اکبر شهنازی» بیرون آمده، «صبا» هم بیرون آمده، «مشکاتیان» و «علیزاده» و «کلهر» و «محجوبی» و حتی انواع گونه های موسیقی عامه پسند هم همینطور؛ بی آنکه ویژگی آثار آنها شباهت چندانی به یک دیگر داشته باشد.
اپرای سان فرانسیسکو (IV)
پاملا روزنبرگ (Pamela Rosenberg) بین سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۵ کارگردان اصلی اپرای سان فرانسیسکو بوده است. خانم پاملا روزنبرگ سابقه فعالیت در تولیدات اپرا در آلمان به خصوص در اپرای اشتوتگارت را دارد. در ژانویه ۲۰۰۱ او اولین نوع آوری هنری خود را برای اپرای سن فرنسیسکو، اعلام کرد: اپرای پرتحرک (Animating Opera)
آن هنگام که گریه می‌دهد ساز
˝باده تویی˝، از جهاتی، در مقایسه با آن دسته از آثار علیزاده که در سالهای اخیر با آنسامبل و به صورت آهنگسازی شده ضبط شده، یک نقطه‌ی عطف به شمار می رود. از جهاتی دیگر امّا، چیزی جز تکرار ایده‌های پیشین آهنگساز به صورت بسته‌ای منسجم و پرداخت شده‌تر نیست. به همین دلیل است که همانقدر که می‌توان سخن تکراری ˝آن روزهای خوب˝ علیزاده را در نقد این کار بازگو کرد، می‌توان بر ارزش‌های فراوانِ این اثر، به عنوان یک ˝آلبومِ خوب˝ نیز تاکید کرد.
نمودی از جهان متن اثر (VI)
اگر به مثال‌ها و روندی که طی شد، نگاهی دوباره بیندازیم متوجه می‌شویم که علت در خود تجزیه نهفته است؛ از میان ویژگی‌های متعدد قطعه کدام‌یک را برای کار انتخاب کنیم؟ قطعه را چگونه بر اساس این ویژگی‌ها تحلیل کنیم؟ اینها دو پرسشی است که وضعیت تحلیل‌گران را به هنگام برخورد با یک قطعه‌ی موسیقی به‌خوبی توصیف می‌کند. اگر به ایده‌ی توجه بی‌طرفانه‌ی لرد شافتسبری برگردیم و به یاد آوریم که در این ایده قرار بود داوری و گرایش حضور نداشته باشد، وضعیت متناقض حادث شده، بهتر پیش رو قرار می‌گیرد؛ پاسخ دادن به هر دو پرسش بالا نیازمند داوری است.
گیدیون بروک، فاگوت نواز بزرگ انگلیس (II)
معروف ترین اجراهای بروک عبارتند از کنسرتوهای باسون وبر و موزار. منتقدان سونوریته قطعه نواخته شده را بیش از هر چیز دیگری مورد تحسین قرار دادند. پس از اجرای کنسرتو باسون موزار در سال ۱۹۵۴، یکی از منقدان بیان کرد که «وقتی بروک می نوازد صدای باسون مانند سرشیر جاری می شود؛ گاهی آدم فکر می کند که دارند ساکسیفون می نوازند».
مارسین دیلا؛ آقای برنده (I)
در سال های اخیر بیش از هر زمان، شاهد برگزاری مسابقات و همایش های موسیقی در زمینه نوازندگی بوده ایم. این مسابقات هنوز نتوانسته اند موافقت همه هنرمندان و دست اندرکاران موسیقی را با خود همراه کنند؛ انتقاداتی از این دست که: “نمی توان همه را با یک سنگ، محک زد”؛ “سلیقه داوران تاثیری انکار نشدنی در انتخاب برندگان دارد” و “کسانی که شایستگی کسب رتبه دارند اما حائز رتبه نمی شوند” بر این مسابقات وارد شده است. با این همه، کسب رتبه در مسابقات معتبر، تاییدی است بر کیفیت کار نوازندگان.
تأملی در آرای موسیقی خیام (III)
نگارنده، بر مبنای سنجشهای آزمایشگاهی که روی قدیمیترین آثار مضبوط استادان نوازنده چون: محمدصادق خان سرور الملک (رئیس گروه نوازندگان ناصر الدین شاه)، نایب اسد الله (استاد نی)، میرزا حبیب سماع حضور (استاد سنتور)، میرزا عبدالله و آقا حسینقلی (استادان تار) و دیگر نوازندگان دورهی ناصری – که از استوانههای مومی حافظ الاصوات مورد بازیافت صوتی – انجام دادهام، ابعاد فواصل اجرایی آنها را نیز استخراج و با دستگاههای الکتروآکوستیک برآورد و بر مبنای واحد سنت، آن فواصل را تعیین و با گامهای طبیعی (زارلن)، فیثاغورس و گام تعدیل شده باخ مورد مقایسه قرار دادهام. (-:ساسان سپنتا ۱۳۷۷)
نگرشی به تجدد طلبی در هنر و فرهنگ ایرانِ قرن بیستم (XXII)
در چنین شرایط داخلی و بین المللی در موسیقی ایرانی هم جهت گیری جدیدی با برنامه «به پیش به سوی گذشته» شکل گرفت. در سال ۱۳۴۳ در وزارت فرهنگ و هنر وقت «گروه پایور» به سرپرستی فرامرز پایور نوازنده سنتور و آهنگساز، اولین ارکستری است که فقط از سازهای ایرانی تشکیل می شود و آثار آهنگسازان گذشته را (مانند درویش خان، عارف، شیدا، نی داود) در برنامه کارش قرار می دهد. تکنوازان این ارکستر: هوشنگ ظریف تار، رحمت الله بدیعی کمانچه (او اول نوازنده ویلن و از بهترین شاگردان صبا بود) و حسن ناهید نی بودند.
آلبومی شنیدنی برای دوستداران موسیقی کلاسیک
«گنج صدا» یکی از آلبوم‌های منتشر شده از ارکستر مجلسی هنرمندان موسیقی در وین، به رهبری بیژن خادم میثاق است. این هنرمند ایرانی که در تهران و خانواده‌ای هنرمند متولد شده از کودکی در اتریش به تحصیل موسیقی مشغول بوده و در سالهای پیش از انقلاب، بارها با ارکستر مجلسی رادیو و تلویزیون ملی ایران و همچنین ارکستر سمفونیک تهران به عنوان تکنواز، برنامه اجرا کرد.
اولین دوره دوسالانه آهنگسازی احمد پژمان برگزار می شود
مرکز موسیقی “نغمه سازخانه طهران” در ادامه برگزاری مستر کلاس های خود، اولین دوره دوسالانه آهنگسازی احمد پژمان را برگزار می کند؛ متن فراخوان این مسابقه به این شرح است: