گفتگوی هارمونیک
چهارشنبه ۳۰ مهرماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۸ دانشکده موسیقی و معاونت فرهنگی اجتماعی دانشگاه هنر ایران گرامی‌داشت یاد مدرس پیشین دانشکده موسیقی، استاد احمد پژمان را برگزار می‌کند. احمد پژمان که در شمار بزرگترین آهنگسازان ایران در شصت سال اخیر است به تازگی در شهر لار به خاک سپرده شد. این برنامه در فرهنگسرای نیاوران اجرا خواهد شد و ورود برای عموم آزاد است.
در این برنامه، قطعاتی از آثار استاد احمد پژمان اجرا خواهد شد: «ای یار» و «آینه» با اجرای «کر شهر تهران» به رهبری مهدی قاسمی، «سوران» از مجموعه :دیورتیمنتو» با اجرای کوئینتت زهی به سرپرستی دانیال خلیفه، «سیاناو» از مجموعه «عیاران» با اجرای ارکستر سازهای ایرانی «سلّانه» به رهبری دانیال شاه‌محمدی نبی، و قطعه سوم از مجموعه «پارساوا» با نوازندگی پیانو محمدجواد بهرامی.
سخنرانان این برنامه: کمال تبریزی، محمدرضا تفضلی، حمیدرضا دیبازر، مهدی قاسمی و کارن کیهانی هستند. دبیر اجرایی این نشست حبیب رحیمی و طراح گرافیک آن زهرا فلاح هستند.
ای یار و آینه (برای گروه کر)
دو قطعه «ای یار» و «آینه» از آثار کرالِ احمد پژمان‌اند که در اجراهای بزرگداشت و کنسرت‌های گروه کر شهر تهران با رهبری مهدی قاسمی بارها اجرا شده‌اند. «ای یار» پیش‌تر نیز توسط گروه‌ها و در ضبط‌ها منتشر شده و ساختارِ موسیقایی‌اش تلفیقی از زبان بدیع ملودی‌های ایرانی با تکنیک‌های هارمونیک و کنترپوان قرن بیستم را نشان می‌دهد؛ «آینه» اما در منابع اجرایی به‌صورت ویژه ذکر شده که تا همان اجرا به شکل فعلی‌اش کمتر شنیده شده بود (یعنی اجرای خاصی را برای کر/ارکستر تجربه کرده است). در مجموع این دو قطعه نمونه‌ای از رویکرد پژمان به ترکیب اصالت موسیقی ایرانی با فرم‌های مدرنِ کرال و ارکستری‌اند و در برنامه‌های ادای احترام به ایشان جایگاه شاخصی یافته‌اند.
سوران (از مجموعه «دیورتیمنتو»)
در مجموعهٔ «دیورتیمنتو» قطعه‌ای با عنوان «سوران» (Soraan) منتشر شده است. این قطعه از لحاظ ریتمیک و بافتِ صوتی بیشتر یادآور رقص‌ها و موتیف‌های محلی است (در برخی بازخوردها به‌عنوان «یک رقص کردی تمام‌عیار» توصیف شده) و در پخش‌های آنلاین ویدئو/صوت آن موجود است.
سیاناو (از مجموعهٔ «عیّاران»)
«عیّاران» (Ayyaran / عیّاران) مجموعه‌ای پنج‌پاره برای گروهِ سازهای ایرانی است که در سال ۱۳۵۶ به سفارش وزارت فرهنگ و هنر تألیف شد و یکی از قطعات آن «سیاناو» (Sianav / سیاناو) است. خودِ مجموعه در دورهٔ اولیه با همکاری نوازندگان برجستهٔ آن زمان (فرامرز پایور و دیگران) اجرا شد، اما گفته شده پارتیتور اصلی در گذر زمان از بین رفته و در سال‌های بعد (۱۳۹۲) پژمان از محمدرضا فیاض خواست تا پارتیتور را بر اساس نمونهٔ صوتی بازنویسی کند. «سیاناو» به‌عنوان بخشی از این مجموعه نشان‌دهندهٔ تلاش پژمان برای ترکیب فرمِ آوازی-ملودیک دستگاهی ایران با تأثیرات تنظیمی و ارکستراسیونِ نوین است.
۱ نظر