گفتگوی هارمونیک

هیچ صدای دیگری [جز دیجیریدو] نیست که تصاویر گوناگون حیات اولیۀ بشر را بیدار کند. حالتی است وحشی، شهوتران، حیاتی، قدرتمند، قابل، کهنه و حتی گاه خشن و حیوانی که به طبیعت و پیوند با زمین، غرایز عمیق‌تر‌، احساسات جسمی و جنسی، عزت نفس و خشم، و البته لذت زندگی و وابستگی به حیات باز می‌گردد…»

مؤلف در پایان فصل می‌نویسد: «در این توضیحِ مفصّل از موسیقی استرالیا سعی کردم تصویری از مسیری که دیجیریدو به‌عنوان یک ساز به‌سوی جریان اصلی طی کرده است ارائه کنم. باید دید این گرایش فقط یک مُد است یا اینکه دیجیریدو واقعاً به‌عنوان یک ساز موسیقی به‌‌صورت جدی تلقی خواهد شد.»

کتاب دیجیریدو در شش فصل تنظیم شده است؛ در فصل اول، «سفری به‌سوی دیجیریدو»، مؤلف در دومین سفر خود به استرالیا برای تحقیق دربارۀ ساز دیجیریدو به محل زندگی یولِنگو‌ها، بومیان استرالیا که نوازندگان این ساز بومی هستند، رفته است و آن‌را چنین توصیف می‌کند: «برقراری رابطه با یولنگو ساده نیست، به‌ویژه خارج از محدودۀ گردشگران که یکی از پارک‌های ملی (مانند پارک ملی کاکادو) است. یک سفیدپوست برای ورود به محدودۀ یولنگو به رضایت‌نامۀ کتبی از مسئول شورای سرزمین نیاز دارد و باید دلیل رفتنش و البته مدت اقامتش را ذکر کند. من خوش‌شانس بودم که با جانی لِین، یولنگویی که اولین دیجیریدویَم را در استرالیا از او خریدم، ملاقات کردم. به من گفت: “اگر واقعاً می‌خواهی راجع‌به دیجیریدو بدانی، باید بروی و پدر من، دِیوید بلانازی را ملاقات کنی.” گفت می‌توانم اجازۀ این ملاقات را با تلفن از شهردار ووگولار بگیرم. توصیه‌نامۀ بسیار خوبی برای شورای سرزمین بود.»