علیرضا میرعلی نقی

برای آنهایی که امیر بیداریان را از نزدیک دیده‌اند هنرمندی فراموش ناشدنی است. امید می‌رود برای تاریخ موسیقی هم فراموش ناشدنی بماند. هر چند طنین دلنشین ضربه‌ها بر تنبک او درحافظه موسیقی ایران با آلبوم‌های «ریتم به زبان نوت» و «گنجینه وزن‌ها» به همراه ۲جلد کتاب آموزشی جاودانه خواهد ماند.*

استاد ابوالحسن صبا نیز پس از چند برنامه کوتاه، میدان را به شاگردانش سپرد و آنان پرچمداری موسیقی کلاسیک ایرانی را از آنجا آغاز کردند. غلامحسین بنان، علی تجویدی، حسن کسایی و حسین تهرانی از سرآمدان شدند و آثار فراوان به یادگار گذاشتند. برنامه گل‌ها بر دو ستون موسیقی و شعر استوار شد و یک دهه کامل، فرهنگ‌سازی کرد. تاثیرش، کمابیش تا سالها در فضای موسیقی باقی ماند، اما کیفیت دهه پیرنیا و همکارانش دیگر تکرار نشد.

او یک دیوانسالار اصیل ایرانی به تمام معنا شناخته می‌شد اما مسیر نهایی با نیاکان‌اش متفاوت بود و در بطن همان بوروکراتیسمی که غیر از عطش نوسازی در ساحت سخت افزاری (صنعت، تجارت، راهسازی و…) هیچ موضوعی را شایسته توجه نمی‌شمرد، بنیانی تازه تاسیس کرد: نوسازی در امری فرهنگی، تربیتی، با اهداف زیباشناسانه و با نگاهی عمیق و هنری-تاریخی، آن هم در وسیع ترین شکل ارائه، آن هم همه روزه و به رایگان، مردمان ایران را به آنچه که داشتند و بوده‌اند، آگاه کند: شعر کلاسیک فارسی، آیینه تمام نمای روح زندگی، جهان نگری و زیست معنوی انسان ایرانی، طی هزار و اندی سال.

در تاریخ صد و اندی سالۀ تاسیس سازمان‌ها و نظام اداری مدرن در ایران، مشکل بتوان نامی از مدیری موسس آورد که مانند داوود پیرنیا باشد. شخصیتی که تنها با خوش‌فکری و مسئولیت پذیری و سختکوشی‌هایش شناخته نمی‌شود. در متولدان و فعالان بین دهه‌های ۱۲۷۰ تا ۱۳۳۰ چنین افرادی، کم تعداد نیستند. مسلما داوود پیرنیا هم از آنهاست. پس چه مشخصاتی او را از دیگر پروردگان آن مقطع طلایی تاریخ تحول ایران معاصر، متمایز می‌کند؟ یادداشت حاضر، نه پاسخ جامع، بلکه کنکاشی است برای توضیح این پرسش که از مدتها پیش، ذهن نویسنده‌این یادداشت را مشغول کرده است.

تمام این ۹ قطعه آهنگ در آلبوم حاضر، از مشهورترین آثار خلق شده در زمینه آهنگ ترانه های کلاسیک فارسی هستند که دست کم پنجاه سال است، شهره عام و خاص هستند، اجرا می شوند، زمزمه مردمانند و جاودانه خواهند ماند. یادگار دوره ای بی تکرار از آفرینش زیبایی، برآمده از مثلث هنری «آهنگساز»، «ترانه سرا»، «خواننده» که از یگانه رسانه همگانی در آن زمان، بر گوش ها می نشست و دردل ها حک می شد.