گیتی خسروی

اگر بالاخره دنیا منشور و قراردادش را بر این اساس بنا می‌گذاشت که در آن همه کودکان را در بر می‌گرفت، این رویای من فقط در حد یک آرزو نمی‌نماند. این برای همگی ما بزرگترین تکلیف است. ما واقعا به یک منشور و قرارداد بین المللی نیازمندیم که در آن باید برای تمام بچه‌ هایی که متولد می‌شوند امکان تربیت و پرورش ایجاد بشود. این بزرگ ترین آرزوی من بوده و هست؛ وقتی که حرکتِ روش استعداد یابی را شروع کردم، در بسیاری از نوزادان که می‌توانست به آنان رسیدگی شود، در اثر فقر با شکست روبرو شد اما عدم موفقیت می‌تواند بر اثر تربیت اشتباه هم رخ بدهد! برای جلوگیری از چنین رخدادی باید جزء مسئولین کشور شد.

پروفسور کازالز شصت و پنج ساله اعلام کرد که: با اینکه پنج درصد از شاگردان سوزوکی فعالیت حرفه ای در موسیقی دارند… سوزوکی که به فکری عمیق فرورفته بود و شکلات هایی را برای شاگردانش می پیچید و بسته بندی می کرد گفت: من می خواهم فقط انسان های خوب تربیت کنم! به عرض شهروندان عزیز برسانم که اگر یک بچه از لحظه تولدش موسیقی خوب بشنود و همچنین خودش هم با دقت بیاموزد، حضور قلب و احساس در او رشد می‌کند. دیسیپلین و استقامت و پشتکار کسب می‌کند و به این وسیله صاحب قلب نکویی می‌شود؛ اگر ملیت ها برای پرورش و آموزش کودکان با هم همکاری کنند، شاید دیگر جنگی به وقوع نپیوندد.

در آمریکا این خبررسانی ها تحت عنوانِ اخبار هفتگی در ۲۵ ماه مارس ۱۹۶۴ درباره کنسرتِ کودکان ژاپنی آغاز شد. در آخرین هفته یکی از روزها در زمان صرف ناهار که همگی دور میزی طولانی نشسته بودیم آزاکو هاتای (Asako Hata) هفت ساله به عنوان شوخی یک قطعه یخ به پشت یکی از بچه ‌هایی که در کنارش نشسته بود انداخت و بچه‌ ها شروع به خندیدن کردند.

پرروش و شکوفایی استعدادها به بیستمین سال خود رسید… قبل از اینکه من متوجه بشوم، حرکت و اشاعه پرورش استعداد ها در آمریکا هم غوغایی به پا کرده بود؛ حالا دیگر در آنجا از جمعیت‌ های وسیعی حتی از تشکیلات وسیع تری از ژاپن به وجود آمده بودند. آقای موشی زوکی (Mochizuki) که امروز در کنسولگری در نیویورک مشغول است، پرورش استعداد ها را تقریباً از زمان بودنش در اوبرلین کالج (Oberlin-College) در اوهایو (Ohaio) می شناخته است.

در سال ۱۹۶۱ هشت سال بعد از ماجرای دوهام، در جرائد اعلام شد که در ۱۶ آبریل در ساعت ۱۰ صبح، چهارصد بچه بین سنین پنج تا دوازده سال با ویولن‌های کوچک در دست بر روی صحنه سالن اجرای جشن ‌های بونکیو (Bunkyo) در توکیو به روی صحنه رفتند و همگی مرتب و در صف منتظر پابلو کازالس (Pablo Casals) بودند که یکی از بزرگترین نوازندگان ویولنسل قرن بیستم بود. ماشین استاد دو دقیقه قبل از اجرا به سالن جشن رسید و او دقیقاً در سرِ ساعت ده با همسرش وارد سالن شد، با تشویق ‌های تحسین برانگیز از طرف مادران و پدران، بچه‌ها و معلم ‌های پرورشِ استعداد ها روبرو شدند، به محض دیدنِ چهارصد کودک بر روی صحنه کازالز گفت: اوه… اوه… و او و همسرش به کودکان دست تکان دادند و برجایشان قرار گرفتند. در همان لحظه بچه ‌ها بر روی واریاسیونهای «ما می‌خواهیم جوها را درو کنیم» بطور اونیسون شروع به نواختن کردند و این یک ارائه فوق العاده تکان دهنده شد. مایستر کازالس اجراهای آنها را با هیجان دنبال می‌کرد و دوباره گفت: اوه… اوه… وقتی که بچه ‌ها کنسرتو ویولن ویوالدی و دوبل کنسرتوی باخ را به اجرا در آوردند، هیجان فوق‌العاده‌ای بوجود آمده بود.

شاعر، نمایشنامه نویس، نویسنده رمان و منتقد فرانسوی «جرج دوهامل» (Georges Duhamel) (که برای فرانسه جایگاهی ارزنده دارد). در سال ۱۹۵۲ که هشت سال از تشکیل مرکز پرورش استعدادها در ژاپن می گذشت به شهر ناگویا آمد و اجرایی از بچه ها که از بخش را که به همت پروفسور نیشی تساکی (Nishi Zaki) رهبری می‌شد دید.

این عمل چنین مفهومی دارد که حالا این توانایی در آنها نقش بسته است و طبیعت آنها شده است، اگر یک کودک در بین آنان وجود دارد که نواختن ویولن هنوز طبیعت دومش نشده است، معلوم است که هنوز با خودش مشغول است و جواب نمی‌دهد یا اینکه جواب می‌دهد اما به جای آن دست از نواختن برمی‌دارد.

به این باور و اطمینان باشیم که یک استعدادى مسیر خود را خود به خود طى خواهد کرد، حالا این پیشروى یا بطور صحیح و عالى راهش را مى‌پیماید و یا اینکه بطور غیرقابل قبول که این راه دوم بى‌استعدادى و ناتوانى کودک به حساب مى‌آید، این فکر صحیح نیست، به این خاطر باید کودکان از ابتدا به دست‌هاى متخصصان واقعى سپرده شوند.