محمدعلی پورخصالیان

بسیاری از مواد مخدری که امروز در اکثر کشورهای جهان غیر قانونی است، در دهه های گذشته سال ها به صورت قانونی و حتی در داروخانه ها به فورش می رفته. بنابراین دستری به این مواد مخدر در آن زمان راحت و بدون مانع بوده. از سوی دیگر شایعات مربوط به تاثیر مواد مخدر بر تقویت ذهن باعث شده بود تا بسیاری از اهالی موسیقی با این رویکرد که مواد مخدر ذهنشان را کمک می کند پس کارشان را هم بهتر می کند سراغ استفاده از این مواد رفته بودند.

رقابت بین بیتلز و بیچ بویز از آن رقابت های جذاب تاریخ موسیقی معاصر ما است. برایان ویلسون تحت تاثیر آلبوم «رابر سول» گروه بیتلز، و استفاده گره بیتلز از استودیو به عنوان آزمایشگاه برای خلق آثار شنیداری، آلبوم پت ساندز را تولید کرد، گروه بیتلز پس از شنیدن آلبوم پت ساندز با الهام از ظرایف کار برایان ویلسون آلبوم سارجنت پپرز را منتشر کرد.

کار بر آلبوم پت ساندز یک سال قبل از انتشار رسمی آن یعنی در سال ۱۹۶۵ آغاز شد. برایان ویلسون که آهنگ ساز و رهبر گروه بیچ بویز بود، تصمیم گرفت تا از همراهی با گروه در تورهای کنسرتی خود داری کند و به جای آن وقتی که صرف رفت و آمد و اجرای کنسرت می کند را صرف آهنگ سازی کند. از آنجایی که بیچ بویز گروه مهمی به حساب می آمد بودجه زیادی از شرکت کپیتال رکوردز برای آلبوم های این گروه اختصاص می گرفت. بنابراین بزرگ ترین مشکل بسیاری از آهنگ سازان یعنی پول، برای برایان ویلسون وجود نداشت و راه برای تجربه و آزمون و خطا لااقل از منظر مالی هموار بود.

مخاطبان و طرفداران پروپا قرص موسیقی سایکه دلیک مسئله مهمی را اثبات کردند که اگر یک سبک یا گروهی از موزیسین ها، هیچ جایگاهی در رسانه های جریان اصلی نداشته باشند، اگر آهنگ هایشان از رادیو پخش نشود و ویدیوهای شان از کانال های موسیقی پخش نشود، کنسرت و فستیوال های موسیقی رسانه و میعادگاه ملاقات موسیقی و طرفداران می شود.

یکی از مشخصات بارز اکثر آثار موسیقی سایکه دلیک مدت طولانی آهنگ های این سبک در مقابل استاندارد ۳ تا ۴ دقیقه ای آهنگ های پاپ است. قطع نکردن موسیقی و چسباندن آهنگ ها به هم، در زمان اجرای زنده و حتی در آلبوم های این سبک یکی از رویکردهای متداول در این سبک بوده و هست. همچنین استفاده از المان های تکرار شونده ریتمیک و ملودیک در طول یک قطعه از دیگر مشخصات بارز در آثار زیادی از این سب به شمار می رود. در این سبک با نام های شناخته شده و مشهوری چون جیمی هندریکس، گروه گریت فول دد، گروه دورز، گروه کریم و آثار اولیه فرانک زاپا مواجه می شویم.

هرچند بحث بر سر ارتباط متقابل موسیقی و اعتیاد بحثی جدید نیست و نزدیک به ۱۰۰ سال سابقه دارد، به دلایل مختلفی اولین گزینه ای که در این ارتباط به ذهن می رسد دهه ۶۰ است. در دهه ۱۹۳۰ هم زمان با شکل گیری و تکامل موسیقی جز، استفاده از الکل، مواد مخدر شادی آفرین و بعدها هروئین در میان نوازنده ها و خواننده های جز متداول شد. در اواسط دهه ۳۰ توجه مردم هم به این مسئله معطوف شد و اولین نمونه های مطالب هشدار دهنده و ضد استفاده مواد مخدر در میان اهالی موسیقی جز در روزنامه ها منتشر شد. تا زمانی که موسیقی سوئینگ موسیقی مردم پسند روز بود، مخدرهای مورد استفاده موزیسین های جز، مخدر هایی سبک بودند.

همه ما با دیالوگ ها یا نوعی دیگر از محتوا مواجه شده ایم که در آن دو کلمه «موسیقی» و «مواد مخدر» در کنار هم استفاده شده باشد. خصوصا در برخی از فرم های موسیقی مردم پسند مثل موسیقی پاپ، رپ و هیپ هاپ، راک، رگه، جز و موسیقی الکترونیک. هرکدام از این سبک ها هم به تناسب زمان و مکان و مشخصات موسیقی، با نوع خاصی از مخدر ها پیوندی زهرآگین دارد. ترانه های زیادی وجود دارد که در متن آن به طور مستقیم یا غیر مستقیم به استفاده از مواد مخدر اشاره شده. بارها شده که از زبان خود خواننده ها یا موزیسین ها می شنویم که از مواد مخدر استفاده کرده اند.