محمدعلی پورخصالیان

گروه رسانه‌ای کادانس در ماه پایانی امسال قصد دارد تا یک ساله شدن خود را با برگزاری رویداد کوچکی جشن بگیرد. آنها برای این کار با یکی از سالن‌های شناخته شده در میان اهالی موسیقی مستقل صحبت می‌کنند و پس از این مذاکره، با تعدادی از گروه‌های مستقل مورد نظر خود برای شرکت در این رویداد وارد گفتگو می‌شوند و پس از اطمینان خاطر از جوانب مختلف دیگر، در مورد این رویداد اطلاع رسانی می‌کنند. بازخورد این رویداد از همان لحظات نخست اطلاع رسانی خوب است و بلیط‌ها به سرعت فروش می‌رود.

مدیر برنامه با همان لحن توهین آمیز و آلوده به تحقیر می‌گوید: «کودن هستی یا این که زبانت را گربه خورده؟ بلدی روی صحنه ادا در بیاوری؟» او پس از چند ثانیه منظورش را شفاف تر به مرتضی بیان می‌کند: «ببین پسر جان، برای من مهم نیست تو چقدر خوب ساز می‌زنی، اصلا برای من مهم نیست بتوانی ساز بزنی! من همین الان می‌توانم دست یک پسر خوش تیپ و خوش قیافه که بلد باشد چطور روی صحنه فیگور نوازندگی بگیرد و بلد باشد حرکات نمایشی ستاره‌های راک را تقلید کند، یک گیتار بدهم و با او قرارداد ببندم و بفرستمش روی صحنه. مردم هم هیچی متوجه نمی‌شوند. حالا دوباره بگو می‌توانی این کار را بکنی یا بروم و یک آدم که سه ماه گیتار می‌زند را به جای تو پیدا کنم و با او قرارداد ببندم.»

همه ما کم و بیش از عجایب آن‌چه به اصطلاح صنعت موسیقی و به طور مشخص ژانر موسیقی پاپ در کشورمان شنیده و خوانده‌ایم. عجایبی که حجم زیادی از آن اصلا خوشایند نیست. از ستاره شدن یک شبه برخی از خوانندگان تا محو شدن یک شبه خوانندگانی که تمام سال‌های گذشته شان کنسرت داشتند. فنون مختلف فروش بلیط کنسرت و اجراهایی که بخش زیادی از صدای کنسرت در آن، باز پخش قطعات از پیش ضبط شده است تا اظهارنظرهای عجیب و غریب اهالی این موسیقی در مورد برخورد با انسان‌ها به عنوان کالا. از کنترل عجیب عاقدان قرارداد خوانندگان و نوازندگان بر همه چیز و حتی زندگی این خوانندگان تا فروپاشی زندگی زناشویی بسیاری از ستاره‌های پاپ درست یکی دو سال پس از مطرح شدن و بزرگ شدن در همین صنعت.