علیرضا میرعلی نقی
به یاد دکتر امیراشرف آریانپور (۱۴۰۱ – ۱۳۰۷)
می گوینــد نحــوه مرگ بیشــتر افراد شــبیه نحوه زندگــی آنهاســت. دربــاره اســتاد عزیــز همه ما، ایــن ســخن صــادق اســت. قریــب به یــک قرن زندگــی ســالم و منظم و آرام و آمیخته با عشــق بــه علــم و تعلیــم، ســهم اســتاد امیراشــرف آریانپور از این ســیاره بود. عمری پربار و بی‌ادعا و سرشــار از تأثیرهای مثبت و انسانی. هیچکس را نمی‍شناســم کــه از شــنیدن خبر درگذشــت‌اش غمگین نشده باشد. هر دانشوری شایسته چنین کرامتی نبــوده و نیســت. آری، آریانپور از چنین نادره مردان بود.
او در خانوادهای زاده شــد که نیاکان‌شــان به آشــوب و طغیــان در اجتماع قدیــم ایــران و نیز به دخالت در سیاســت شــهره بودند، اما زادگان‌شــان مســیری متضاد را انتخــاب کردند. نــام خانوادگی آریانپور کاشــانی در هفتــاد ســال اخیر بــا دانش و تــلاش و تألیفــات ارزنده، مترادف اســت.
سوابق تحصیلی و خدمات اداری ایشان در منابع مختلف نوشته شده و در دسترس است. واپسین کتاب‌شان که مروری سریع و جذاب بر تاریخ موسیقی ایران معاصر است نیز تا سالها از منابع و مراجع معتبر خواهد بود. شاگردان‌شــان بسیارند چرا‌که دستکم بیست سال از عمر مفید او در ســالهای بعد از انقلاب به تدریس گذشــت.
از دوســتان ســفر کرده، امیر حســین اسلامی مهرآبادی و هومن خلعت‌بری، یادداشتهایی زیبا در فضای مجازی نوشــته‌اند که باید خواند و تصویری روشــن از آن مرد نیک‌نفــس به دســت آورد. دیگــران نیز گفتنی‌هــای بســیار دارند که ای کاش بگویند تا شــمایل پاکیزه آن دانشمند شــریف، نمایان‌تر به چشم آید.
دکتــر امیراشــرف آریانپور کاشــانی یکــی از مهمتریــن مراجع زنده برای معرفی فرهنگ موسیقی کلاســیک غرب به دانش‌اندوزان ایرانی بــود. دهه تولــد او، دهه نامداران بســیاری اســت: پورتــراب، باغچه‌بان، ناصحی، استوار، ناصری، حنانه، هرمز فرهت، صفوت، بینش و…، وجه مشترک همه آنان، عشق به عظمت ایران، سختکوشی و عطش دانش و اصرار بر نظم و جدیت اســت.
کار و زندگیشــان یکی بود همچنان که حرف و عملشــان هم. علم و عالم و معلم و متعلم نزد آنان شــرافتی ذاتی داشت و با چیزی معاوضه نمی‌شد. بویژه در بخش پژوهش، این خصوصیات بســی پررنگ‌تر جلوه می‌کرد. آنــان پژوهش را برای تقرب بــه قــدرت و رانت‌خــواری و جشنواره‌ســازی و مریــد پــروری و راه‌اندازی گفتمان‌های بی‌اساس و ضد ایرانی (که هدفی جز سودجویی و تخریب ندارند)، دســتمایه نمی‌کردند و هدفشان افزودن به ذخایر علمی کشور بود، نه صرف بودجه و ظاهرســازی. جامعه موســیقی ِخواب‌زده و مســخ شــده ما، قدر این افراد صادق و بی‌ادعا را نشــناخت ولی به قول پروین اعتصامی «زمانه، زرگر و نقاد هوشیاری» خواهد بود و به آن نسل بویژه به دکتر آریانپور عزیز، ادای احترام خواهد کرد.
افتخار شاگردی‌شان را نداشتم و تنها چند بار با ایشان مصاحبه داشته‌ام. تأثیرهایی ماندگار از نحوه سلوک علمی و انسانی او گرفته‌ام و مدیون‌شان هســتم. او یک انبان اطلاعات نبود بلکه تبلور و تجسم فرهنگ و دانش و معرفت انســانی در وجودی آراســته و برازنده بود. شمایل شریف اش هیچ وقت از خاطر دوستدارانش محو نخواهد شد.
روزنامه ایران (۸ مرداد ۱۴۰۱)
۱ نظر