محمدعلی پورخصالیان
به عنوان نمونه از صدای ملوترون می‌توان سه اثر ماندگار در موسیقی راک را نام برد. صدای فلوت در ابتدای آهنگ مزرعه توت فرنگی از گروه بیتلز (Strawberry Fields Forever)، صدای سازهای زهی آهنگ شامگاهان ساتنی (Nights in White Satin) از گروه مودی بلوز (Moody Blues) و صدای فلوت آهنگ پله کانی به بهشت (Stairway To Heaven) از گروه لِدزپلین (Led Zeppelin).
هرچند ملوترون سینتی سایزر نیست اما دو دهه بعد از اختراع ملوترون، با پیشرفت فناوری دیجیتال و ساخت سینتی سایزرها و سمپلرهای دیجیتالی در دهه ۸۰، عملا نمونه برداری صوتی دیجیتال وارد قلمرو سینتی سایزرها می‌شود.
موج نو، رایانه و اینترنت
باورود فناوری دیجیتال به عرصه موسیقی در دهه ۸۰، سینتی سایزرهای آنالوگ کم‌کم از رده خارج شدند. هرچند سینتی سایزرهای بسیار پرطرفداری در دهه ۸۰ با استفاده از نوسان‌های کنترل شده دیجیتالی (Digitally Controlled Oscillators – DCO) در اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ تولید شد اما دو فناوری موجود در اقلیم آنالوگ که توسط دانشمندان وارد جهان دیجیتال هم شده بود، به نام های مدولاسیون فرکانس (Frequency Modulation) و اعوجاج فاز (Phase Distortion) که امتیاز هر کدام به ترتیب توسط شرکت‌های ژاپنی یاماها و کاسیو به صورت انحصاری خریداری شد، نسل جدیدی از سینتی سایزرهای کاملا دیجیتالی را روانه بازار کرد که نه تنها نسبت به سینتی سایزرهای آنالوگ ارزان‌تر بود بلکه از نظر تعداد صدا (پلی فونی)، ذخیره و بازخوانی صدا امکانات بیشتری را در اختیار نوازندگان قرار می‌داد.
سینتی سایزر دیجیتالی یاماها مدل DX7 که از سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۹ تولید شد، رکورد فروش سینتی‌سایزرهای آنالوگ را که متعلق به مینی موگ بود، شکست و بیش از ۱۶۰هزار از این ساز در سرتاسر جهان به فروش رسید.
موج نویِ سینتی سایزرهای دهه ۸۰ جای خود را در موسیقی موج نوی پاپ و راک بریتانیا و آمریکا باز کرد و به سختی می‌توان آلبومی را در دهه ۸۰ یافت که در آن از سینتی سایزر DX7 استفاده نشده باشد.
دهه هشتاد و انقلاب می.دی
پیشگامان سینتی سایزرهای آنالوگ چون دیو اسمیت (Dave Smith)، ضرورتی را شناسایی کردند که به یکی از مهمترین رویدادهای دهه ۸۰ در حوزه سینتی سایزر و چندی بعد، در کل حوزه موسیقی، بدل شد. از آنجایی که هر شرکتی استاندارد خود را برای تبادل اطلاعاتی از قبل انتقال داده ذخیره شده از یک ساز دیجیتال به ساز دیجیتال دیگر را داشت، احتمال بروز موازی کاری و هرج و مرج در ارتباط و انتقال اطلاعات میان سازها به وضوح حس می‌شد.
دیو اسمیت، به همراه تیمی متشکل از مهندسان شرکت‌های ژاپنی کرگ (Korg)، یاماها، آکایی (Akai) و رولند (Roland) برای وضع استانداردی برای این منظور گردهم آمدند که در آخر دیو اسمیت تقریبا یک تنه این کار را به اتمام رساند. او نام این استاندارد را زبان دیجیتالی سارهای دیجتالی (۵) (MIDI) نامید.
پی نوشت
۵- Musical Interface Digital Instruments
۱ نظر