گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

آلبوم موسیقی «انسان» اثری تازه از گروه «تارنوش» با ارائه فضاهای تازه‌ای در قالب موسیقی ایرانی، از چهارم مهر منتشر و در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است. این آلبوم به آهنگسازی بهنام جهانبیگلو تلاشی است برای استفاده‌ای تازه از سازهای اصیل ایرانی و رسیدن به رنگ بندی تازه‌ای در موسیقی ایرانی. آلبوم «انسان» شامل ۷ قطعه است؛ بَدو، شوق، دَرک، عشق، جمع، ایل و انسان.

عادله کریم‌زاده نوازنده تار، علیرضا حاج علی شیر نوازنده سنتور، امیر مظاهری نوازنده کمانچه، امین رحیمی نوازنده نی، سیاوش عبدی پرکاشن های ایرانی، یاسمن نجم‌الدین نوازنده قانون، آیدا عباسی نوازنده قانون%D عود؛ هنرمندانی هستند که در آلبوم «انسان» نقش داشته‌اند.

ضبط و میکس این آلبوم را محسن جلیلی برعهده داشته و طراح کاور در این اثر شیدا عادل است. آلبوم «انسان» با حمایت فرشته حسین‌نژاد مدیر خشکبار محسن از چهارم مهر ۱۴۰۳ در تمامی پِلَتفرم‌های ایرانی و جهانی موسیقی قابل دسترسی است.

آنک انسان!

هیچ اثری در موسیقی از «معنای تاریخی» خود؛ جدا نیست. مگر موسیقی‌هایی که اصالتاً تاریخ بندی مشخصی ندارند و محدود به جغرافیا و خرده فرهنگی موروثی خود هستند، نظیر اکثر موسیقی‌های نواحی. معنای تاریخی در «مدنیت» شکل می‌گیرد و در هر دوره وابسته به گفتمان ۱یخی» خود؛ جدا نیست. مگر موسیقی‌هایی که اصالتاً تاریخ %ی موسیقیدان متفکر، پاسخ او به آن گفتمان غالب است. در دهه ۱۳۴۰؛ این گفتمان مبتنی بر پنداشتن «قداست» بی تردید برای میراث ملی و منحوس پنداشتن هر چه متعلق  به فرهنگ فرنگی بود! در دهه ۱۳۵۰ آرام آرام بحث تکثر حوزه‌های موسیقی و همزیستی مسالمت آمیزشان مطرح شد. دهه ۱۳۶۰ مساعی اولیای امور برای پرستش بی قید و شرط کل هرآنچه که «سنت» پنداشته شده؛ صرف شد و از دهه ۱۳۷۰ رویکردهای عظیم تکنولوژیک جای بحث‌های انتزاعی شبه فلسفی را گرفت.

گفتمان غالب؛ اکنون بر مدار دوری و نزدیکی به خداوندگار عالم آتی، حضرت مولانا «هوش مصنوعی» است که ساکنان کره ارض سعی در استفاده بهینه از آن دارند و گروهی از خلایق، آن را از هر جهت بر بنی نوع انسان که گویا آفریننده این خداوندگار جدید الظهور است؛ برتر می‌شمارند.

درست است که هوش مصنوعی به بسیاری از ساحت‌های زندگی آدمیان ورود کرده و حتی به زعم عده‌ای: «آهنگسازی (از طرح نغمات و  تنظیم ارکستر تا بازسازی صدای خوانندگان خدابیامرز!) را هم عهده می‌گیرد!»، به نظر نگارنده، کار هنری آقای جهانبگلو نوعی پاسخگویی سنجیده هم هست، به کسانی که هنوز همه هستی‌شان را به غول عظیم فناوری نباخته‌اند. کسانی که امکانات دیجیتال را تابع ذوق و زیباشناسی آدمی می‌خواهند (و نه برعکس) و اصالت اندیشه را با کارکردهای پرسرعت اشتباه نمی‌گیرند.

از این تعبیرهای تراژیک / کمیک که بگذریم، به هر حال عقل سلیم می‌فرماید که هنوز هم ارزش هر چیزی بستگی به رویکرد آدمیزاد دارد. استفاده‌های بازاری و سطحی از هوش مصنوعی بسیار است و همان‌هاست که راه را بر فکر درست، بسته است. همیشه یک اقلیت صحیح می‌تواند با کاری سنجیده، تخریب‌های یک اکثریت غلط را باطل کند. حداقل امید، همین است.

علیرضا میرعلینقی

علیرضا میرعلی نقی

علیرضا میرعلینقی متولد ۱۳۴۵ در تهران
روزنامه‌نگار، پژوهشگر موسیقی و منتقد هنری

۱ نظر

بیشتر بحث شده است