زهرا نصیری
هایفتز بیشتر اجراهایش را با انعقاد قراردادی که سریعاً با کمپانی ویکتور تاکینگ ماشین (The Victor Talking Machine) منعقد کرد ضبط کرد. در اولین جلسه، دو هفته پس از اولین اجرا، او گروه کر دراویش و آوه ماریا را در استودیوهای ویکتور ضبط کرد. بعد بلافاصله منوئت موتسارت و موومان دوم کنسرتوشماره ۲ وینیاوسکی را ضبط کرد. پس جای تعجبی نداشت که ویولونیست مجارستانی جوزف زیگتی (Joseph Szigeti) به یاد آورد که چگونه پس از ورود به آمریکا در سال ۱۹۲۱ توسط کسی که کاملاً با خواسته‌های عمومی آشنا بود تشویق شد تا برنامه خود را با قطعه ویتالی آغاز کند و سپس با قطعه وینیاویسکی ادامه دهد. زیگتی برای نیویورک تایمز (۷دسامبر ۱۹۴۱) توضیح داد که «وقتی به او گوش می‌دادم به من الهام شد که این آثار دقیقاً همان دو اثری بودند که هایفتز در آن اجرای افسانه‌ای خود در سال ۱۹۱۷ نواخته بود».
علیرغم جایگاه هایفتز به عنوان یک تازه‌وارد در نیویورکی که رقابتی‌ترین مرکز موسیقی بود، فصل آغازین اوحسرت بسیاری از سولیست های موفق بود. او ۸ بار در کارنگی هال نواخت و در خانه اپرا متروپولیتن -در “The Fort Wayne News& Sentinel” ذکر شده بود که برای اولین بار در تاریخ ثبت شده- مدیریت سالن کنسرت تصمیم گرفت به جای ۶ صندلی ۸ صندلی در هر باکس قرار دهد (افزایش ظرفیت باکس‌ها).
در طی فصل او با معروفترین ارکسترها و رهبران از جمله والتر دامروش (Walter Damrosch) و ارکستر سمفونی نیویورک، فردریک استاک(Frederick Stock)و ارکستر سمفونی شیکاگو و جوزف استرانسکی (Josef Stransky) و ارکستر فیلارمونیک نیویورک به اجرا پرداخت. خارج از نیویورک او در چندین شهر از جمله دیترویت، شیکاگو، فیلادلفیا، بالتیمور، واشنگتن دی سی، کلیولند، کانزاس سیتی، بوستون، پیتسبورگ، بوفالو، سینسیناتی، میلواکی و سیراکوس نواخت و از مرز کانادا هم گذشت. برنامه‌های اخیر شامل: برامس، چایکوفسکی، موتسارت (no. 5) مندلسون، پاگانینی (no. 1)، اسپور (no. 8) و بروخ (no. 1,2) و سمفونی اسپانول لالوبود. به این‌ها آثاری هم چون سونات ویولنno. 3 گریک و «روندو کاپریچیو» (introduction et rondo capricoiso)، از سن سان و آثار مردم پسندی چون پالپیتی (I palpiti) از پاگانینی و فانتزی فاست (Faust Fantasy) از وینیاوسکی اضافه شد.
والدین هایفتز در ابتدا مبلغ به ظاهر سخاوتمندانه‌ای به میزان ۵۰۰ دلار برای هر کنسرت با آژانس ولفسون مذاکره کرده بودند در حالی که درآمدهای متوسط سالانه در آمریکا بین ۱۰۰۰تا۱۵۰۰ دلار بود. با این حال فروش گیشه معمولاً چند برابر سهم هایفتز بود. برای مثال بلیت‌های فروخته شده رسیتال تالار کنسرت ارکستر شیکاگو (Chicago’s Orchestra Hall) در فوریه ۱۹۱۸ بیش از ۴۱۰۰ دلار درآمد داشت. آیون آدامز (Avon Adams) رییس آژانس ولفسون در نیویورک هرالد ۱۹۱۵ توضیح داد: «هنرمندان درست مثل کارمندان هستند باید با درآمد کم شروع کنند و آن را بتدریج افزایش دهند».
۱ نظر