محمدرضا مقدم
برخی معتقدند نوشتن پرلود فوگ در قرن ۲۱ کار منسوخ شده‌ای است؛ در این مورد چه نظری دارید؟
حتی در قرن بیستم نیز این اعتقاد وجود داشت. ولی شوستاکوویچ، شدرین و هیندمیت این کار را انجام دادند. من به این مسائل دقت نمی‌کنم و بیشتر به این موضوع فکر می‌کنم تا کاری که دوست دارم و می‌دانم که درست است را انجام بدهم. به نظر من فرم فوگ، یک فرم بسیار عالی در طول تاریخ موسیقی است. تا ابد می‌توان بر اساس این فرم، موزیک نوشت. اصولا چیزی به عنوان منسوخ شده، واپسگرا و این قبیل کلمات برای من مفهوم ندارند. به نظرم این حرف‌ها را افرادی بیان می‌کنند که نگاه خیلی متعصبانه‌ای به موسیقی دارند. آن‌ها می‌گویند اگر مانند ما باشی اندیشه‌ات درست است و در غیر این صورت عقب افتاده‌ای. من از اساس با این موارد مشکل دارم. هرکس هر کاری که دوست داشته باشد را انجام می‌دهد؛ فقط باید کارش را صحیح و درست انجام دهد.
به نظر می‌رسد در آلبوم نیم نگاهی هم به بداهه نوازی داشته‌اید؛ این طور نیست؟
دقیقا. علاقه اصلی‌ام در آهنگسازی به این صورت است که ضمن پایبندی به اصول دقیق آهنگسازی، توجه ویژه‌ای به بداهه پردازی دارم. علاقه‌مندم وقتی مخاطب آهنگسازی من را گوش می‌دهد نتواند تشخیص دهد که این اثر آهنگسازی شده یا بداهه نوازی است و بین این دو مردد باشد. آزادی بداهه پردازی را دوست دارم و همچنین انسجام و نگاه فرمال به موسیقی برایم اهمیت خاص دارد. دوست دارم خیلی آزادانه در یک بستر مشخص حرکت کنم. این چالش برایم بسیار لذت بخشی است که در قالب بسیار بسته «فوگ» بتوانم خیلی آزادانه موزیک بسازم. البته بداهه نه به آن معنا که یک بار نت بنویسم و سریع منتشر کنم. نوشتن بعضی از فوگ‌های این مجموعه بین ۸ ماه تا یک سال طول کشیده است. چندین و چند بار نوشته‌ام و پاک کرده‌ام تا چیزی که می خواهم حاصل شود.
فضای موسیقی ایرانی در برخی از فوگ‌ها کاملا مشهود است؛ این موضوع ناخودآگاه بود یا شما این طور تمایل داشتید؟
من ایرانی‌ام؛ پدر و مادرم ایرانی هستند. هرگز سعی نکردم فوگ‌ها ایرانی باشند چون ذاتا ایرانی هستند. من به زبان مادری خودم صحبت می‌کنم و طبیعی است که موسیقی من ایرانی صدا بدهد.
اگر موافقید کمی از بحث آلبوم فاصبه بگیریم؛ شما اعتقاد دارید جامعه موسیقی ما خیلی علاقه‌ای به آثار جدید که ساخته می‌شوند ندارند؛ علت این موضوع را در چه می‌بینید؟
متاسفانه موسیقی که ما می‌سازیم مردمی نیست. ای کاش ارتباط بیشتری با مردم داشتیم ولی ارتباط ما با مردم قطع شده است. با جامعه هنری غیر موزیسین هم متاسفانه خیلی ارتباطی نداریم. برخی از موزیسین‌ها به آثار بعد از قرن بیستم توجه چندانی ندارند.
۱ نظر