در هنگام تنفس شکمی تصور کنید بادکنکی در داخل محوطه شکمی قرار گرفته که هوای درون آن در هنگام عمل دم و بازدم به توسط فشار دیواره های اطراف محوطه شکم، پر و خالی می شود و مجموعه قفسه سینه و مجرای تنفسی را صرفا به عنوان یک کانال برای عبور و هدایت جریان هوا از دهان به سمت شکم و بالعکس تلقی کنید. این بدان معنی است که وقتی در مقابل آینه نفس گیری می کنید نباید درناحیه قفسه سینه حرکت محسوسی دیده شود یا شانه ها به سمت بالا و پایین حرکت کنند. بر عکس در ناحیه شکم شاهد آن خواهید بود که پهلوها به طرف جناحین جابجا شده و قسمت جلوی شکم نیز به سمت بیرون و یا به داخل حرکت می کنند.
حال اگرمحوطه شکمی دربرگیرنده بادکنک بالا را به شکل یک مکعب ایستاده تصور کنید، سطوح آن از عضلات مختلفی تشکیل شده که عبارتند از:
۱- عضله دیافراگم، سقف آن را می سازد و محوطه شکمی را از قفسه سینه جدا می کند.
۲- قائده این مکعب بوسیله عضلات کف لگن پوشیده شده است.
۳- قسمت جلو را عضلات شکمی در برگرفته اند.
۴- قسمت پشت توسط عضلات پشت کمر یا فیله احاطه گردیده است.
۵- طرفین این مکعب به وسیله عضلات پهلوها محافظت می شوند.
در مجموع این عضلات با انبساط و انقباض خود باعث تغییر حالت در این مکعب و در نتیجه تغییر در مقدار حجم هوای موجود در بادکنک مورد اشاره می گردند.
وضعیت عضلات در هنگام دم و بازدم
عضلات تشکیل دهنده قائده یا کف مکعب شکمی تنها عضلاتی هستند که باید در هر دو حالت دم و بازدم به صورت منقبض باقی بمانند؛ این کار ضمن کمک به روند نفس گیری شکمی باعث می شود تا به لحاظ ذهنی از فرم مناسب برای نفس گیری خارج نشوید. برای تشخیص بهتر، اینها همان عضلاتی هستند که امکان کنترل و قطع ارادی جریان ادرار را به شما می دهند.
عضلات تشکیل دهنده سطوح جلو شکم و همچنین پهلوها در حالت دم در راستای افقی به سمت بیرون حرکت کرده که در نتیجه فضای داخل مکعب افزایش می یابد. در حالت بازدم این عضلات در جهت عکس و به سمت داخل فشار می آورند بنابراین باعث کاهش حجم مکعب می شوند.به خاطر داشته باشید که عضلات پهلوها مهمترین نقش را در هنگام دم ایفا می کنند.
عضله دیافراگم در هنگام دم به سمت پایین کشیده شده و در نتیجه فضای بیشتری برای ورود هوا به ریه ها ایجاد می گردد و در حالت بازدم به سمت بالا فشار آورده که باعث خروج هوا می شود.
مطالبتون عالیه.خواهشمندم ادامه بدین
مطالبتون عالیه..خواهشمندم ادامه بدین