زهرا نصیری
اجازه دهید تا گوش‌هایتان دست راست و چپ را هماهنگ کند. اگر ویبراتوی شما مستقل از صدایی که با آرشه ایجاد می‌شود حرکت کند، صدا لرزان و غیرمتمرکز خواهد شد. اگر صدای آرشه وسیع‌تر از وسعت ویبراتو باشد صدای تولید‌شده لبه‌دار و ساده‌تر از آنچه که دوست دارید خواهد شد. با گوش دادن خلاقانه دقیق، دستان شما به‌طور طبیعی با هم هماهنگ عمل می‌کنند.
درواقع تصور صدایی خاص در دست چپ به‌طور غریزی بر نحوه عملکرد دست راست تأثیر می‌گذارد. حالا خود را با تغییر دینامیک‌ها، صداها و حالات غافلگیر کنید. در موقعیت ایده‌آل هر دو دست با هم تغییر می‌کنند؛ چون تخیل، شما را از ورطه احساسات عبور می‌دهد. از ذوق و خلاقیت‌تان هم استفاده کنید. اگر فکر می‌کنید صدای ایجاد شده کوتاه،کم، لرزان و بدون تمرکز است احتمالاً همین‌طور است.
تمرین نوسانی
اگر ویبراتویی سفت و باریک دارید، تمرین آماده‌سازی زیر را انجام بدهید:
• نت راحتی را برای انگشت سوم انتخاب کنید.
• در حالی که دست، مچ و بازوی دست چپ راحت است وانمود کنید که در حال نواختن قطعه مدرنی هستید که در آن به ویبراتویی غیرمعمول و اغراق‌آمیز همراه با نوسان‌های پهن نیاز دارید. تصور کنید خواننده حرفه ای اپرایی هستید و نتی را کوک می‌خوانید.
• بدون رعایت اصول دست چپ، با صدای بلند بنوازید. زانوها، صورت، دست،پا و تمام مفاصل راحت باشند.
• نگران هماهنگی و ثبات نباشید حتی اگر ویبراتوی سفتی هم داشته باشید می‌توانید این کار را انجام دهید. شل و رها بودن، کار بسیار مشکلی است. به‌تدریج ویبراتو را کنترل کنید. این کار را با انگشتان دیگر هم انجام دهید و همیشه رزنانس بیشتری با آرشه ایجاد کنید.
ویبراتو در انگشتان مختلف
هر انگشت احساس مختلفی دارد. انگشت اول استخوانی‌تر است و تمایل کمتری دارد که با قسمت نرم خود روی سیم قرار گیرد. به دلیل نقش مکررش در تغییر پوزیسیون، توجه ویژه‌ای به زاویه آن داشته باشید تا از قرارگیری آن در نوک انگشت جلوگیری کنید.
انگشت چهارم باریک‌تر، کوتاه‌تر و سبک‌تر است. یکی از راه‌های جبران ضعف آن – هنگامی که صدایی فشرده می‌دهد -این است که بازو را به سمت داخل بیاورید؛همانند زمانی که در پوزیسیون‌های بالا می‌نوازید. این کار باعث می‌شود که انگشت روی قسمت نرم آن و عمود روی گریف قرار گیرد. حرکت بازو انگشت را می‌چرخاند و پهنای بیشتری از قسمت نرم انگشت را درگیر می‌کند. برای نوازندگی پرشور اجازه دهید ناکلز تغییر کند تا انگشتان بتوانند روی سیم فرو روند. برای پیدا کردن این حس:
• بنشینید و ویولا را در موقعیت ویولنسل روی زانو قرار دهید و آرشه را پایین نگه دارید. بعد دست چپ و بازو را به گونه‌ای قرار دهید که انگشت چهارم روی یکی از سیم‌های وسط عمود بر روی گریف قرار گیرد.
• بازو و انگشت را روی گریف بالا و پایین ببرید. بعد به‌تدریج حرکت را کوچک‌تر کنید تا انگشت چهارم روی نت کوک قرار گیرد. حرکت بازو را ادامه دهید. انگشت را روی نوک آن بچرخانید.
• زمانی که ویولا را روی شانه قرار می‌دهید هم این کار را تکرار کنید.
ترفند دیگر این است که انگشت چهارم را بالاتر از جایگاهش به سرعت روی سیم فرود آورید تا وزن سبک آن را جبران کند و از سفتی آن بکاهد. اجازه دهید با سنگینی فرود آید؛ در حالی که در سیم فرو می‌رود، لرزش هم داشته باشد.
۱ نظر