گفتگوی هارمونیک
دهه ۱۹۳۰ متعلق به این سبک از موسیقی یعنی سوئینگ بود. سوینگ از جمله سبک های موسیقی Jazz است که در آن بداهه نوازی نقش بسیار کمرنگی دشته است. سویئنگ همان
موسیقی ای است که اغلب افرادی چون Count Basie یا Duke Ellington آنرا دنبال میکردند یا خوانندگانی مانند Sinatra یا Fitzgerald آنها را اجرا میکردند.
موسیقی سوینگ اغلب بصورت Big Band توسط سازهای بادی مانند ترمپت، سکسیفون، ترمبون – هر کدام چهار نوازنده! – از یک طرف و سازهای پیانو، کنترباس، گیتار و drums
از طرف دیگر اجرا میشود.
هنگامی که سوئینگ توسط گروه بزرگ نواخته میشه شما براحتی میتوانید در آن حالت سئوال جواب – call & response – را مشاهده کنید حالتی که درآن قسمتی از ارکستر شروع به
نواختن یک ملودی یا Riff میکند و بعد ساکت شده و قسمت دیگر دست بکار میشود و پاسخ لازم را ارائه میکند.
بخش ملودی در این سبک از موسیقی عموما” از نت های تریوله سیاه و چنگ (مجموعا” یک نت سیاه) بجای دو نت چنگ و یا با استفاده از نت های چنگ نقطه دار و نت دولا چنگ
بجای دو نت چنگ تشکیل میشود، میزان تغییر کشش نت های چنگ کاملا” بستگی حس نوازنده دارد گاهی بسیار سنگین و گاهی بسیار سبک تغییر کشش در نت های چنگ دیده میشود.
این در حالی است که که بخش باس عموما” با حرکت نت های سیاه، پایه های آکورد را تحکیم میکند و پیانو یا گیتار با زدن آکوردهایی خارج از ضرب باس، هارمونی هر قسمت را
مشخص میکنند. به همین دلیل موسیقی حاصله در این شکل حالت ریتمیک فوق العاده محکم و قوی یی دارد و این توان را دارد که در ثانیه های اول اجرای موسیقی، با مخاطب ارتباط
برقرار کند و اورا به حرکت موزون وادارد.
با وجود زیبایی بسیار و پر انرژی بودن این سبک از موسیقی Jazz، از اواخر دهه ۵۰ به بعد حضور سوئینگ در سبک jazz کمرنگ تر شد، بگونه ای که در سالهای ۱۹۷۰ به بعد
تقریبا” اثری از این سبک موسیقی در کارهای جدید مشاهده نشد، بسیاری دلیل این موضوع را نیاز این موسیقی به ارکستر بزرگ و هزینه های اجرای آن می دانند.
۱ نظر