انتخاب های بیچام از بین موسیقی فرانسوی چه در کنسرت ها و چه در استودیوی ضبط به طور ویژه ای التقاطی بود. او از اجرای راول خودداری می کرد اما اجرای آثار دبوسی را مرتب در برنامه خود داشت. او زیاد از فوره (Fuare) اجرا نمی کرد اما در عین حال the Pavane یک استثنا بود. همچنین ضبط سوئیت the Dolly که در سال ۱۹۵۹ صورت گرفت به ندرت پس از اولین پخش این اثر از کاتالوگ ها حذف شد.
بیزه (Bizet) اغلب در برنامه های بیچام اجرا میشد؛ دیگر آهنگ سازان فرانسوی که بیچام به آنها علاقه داشت عبارتند از: گوستاو شارپنتیر (Gustave Charpentier)، لئو دلیبیس (Leo Delibes)، هنری دوپارک (Henry Duparc)، آندره ارنست مودست گرتری (Andre Ernest Modeste Gretry)، لالو (Lalo)، ژان باپتیست لالی (Jean-Baptiste Lully)، افنباخ (Offenbach)، سن سانس (Saint Saens) و آمبرواز توماس (Ambroise Thomas).
بسیاری از آثار بعدی بیچام در پاریس و با ارکستر رادیوی ملی فرانسه (Orchestra Nationale de la Radiodiffusion Francaise) ضبط شدند. کنسرت مایسترِ این ارکستر بیچام را در سال ۱۹۵۷ اینگونه توصیف کرده بود: «او یک خداست!»
از بیش از بیست و چهار اپرای وردی، بیچام هشت مورد از آن ها را رهبری کرد که عبارتند از: Il Trovatore, La traviata, Aida, Don Carlos, Rigoletto, Un ballo in maschera, Otello and Falstaff. بیچام در سال ۱۹۰۴، از طریق پوچینی با جوزپه ایلیسا (Giuseppe Illica) که لیبرتو نویس بود آشنا شد. ایلیکا که در آن زمان هنوز به فکر آهنگساز شدن بود لیبرتویی برای بیچام نوشته بود. زمانی که بیچام با پوچینی آشنا شد پوچینی و ایلیکا مشغول بازنگری مادام باترفلای بودند که اولین اجرایش یک فاجعه بود!
بیچام به ندرت این اثر را رهبری می کرد اما رهبری Tosca، Turandot، La boheme را در کارنامه خود دارد. اولین اجرای ضبط شده او از لا بوهم با ویکتوریا دو لس آنجلس (Victoria de Los Angeles) و یوسی بیورلینگ (Jussi Bjorling) از زمان پخشش تا کنون به ندرت مورد توجه قرار گرفته است. بیچام بعد از پایان ضبط به این نتیجه رسید که لا بوهم یکی از سه اپرای مورد علاقه اش است؛ او نام دو اپرای دیگر را بر زبان نیاورد.
جدا از علاقه بیچام به دلیوس، او عمدتا به موسیقی وطن خود و آهنگ سازان مشهورش بی علاقه، یا در بهترین حالت بی تفاوت، بود. موفقیت بیچام در اجرای دلیوس، آهنگ سازش را از گمنامی نسبی نجات داد.
اریک فنبی (Eric Fenby) به عنوان یکی از بهترین کارشناسان آثار دلیوس درباره بیچام می گوید: «او در موسیقی دلیوس از همه بهتر است… شاید گروز و سارجنت در کرهای بزرگ A Mass of Life تا حدی به پای او برسند، اما در بقیه موارد بیچام بی همتاست، مخصوصا با ارکستر». بیچام در سال ۱۹۲۹ جشنواره دلیوس را برگزار کرد و در طول حرفه اش اپراها و آثار کنسرتی دلیوس را اجرا کرد. بیچام همچنین مدیریت برنامه ضبط آثار دلیوس توسط انجمن دلیوس را به عهده داشت.
به جز دلیوس، تنها آهنگساز قرن بیستی دیگری که توانست توجه بیچام را به خود جلب کند، ژان سیبلیوس بود که بیچام را رهبر خوب آثار خود می دانست (گرچه سیبلیوس در تمجید از کسانی که کارهایش را رهبری می کردند افراط می کرد). در حالی که سیبلیوس در جشن تولد نوزده سالگی خود، همراه با بیچام به آثار ضبط شده اش که با صدای بسیار بلندی پخش می شد، گوش می دادند و از آن لذت می بردند؛ نوازندگان ارکستر فیلارمونیک سلطنتی از اتاق فرار کردند!
۱ نظر