جرت که با موسیقی کلاسیک ارضا نشده بود لذا مجددا نیروی خود را بر جاز متمرکز کرد. او از گری پیکاک (Gary Peacock) نوازنده بیس و جک دوجانت (Jack
DeJohnfette) نوازنده درام ، خواست که آلبومی را با معیارهای استانداردها – منظور ملودی های استاندارد در Jazz – تعریف شده آماده کنند و به این آلبوم هم نام
Standards – Volume1 دادند.
این گروه تا به امروز مشغول کار است و آثار عالی زیادی
از جمله Bye Bye Black Bird – A Tribute to Miles Davis، The Cureو Standards –
Volume2 را ضبط کرده اند.
گروه به طور منظم برنامه تور دور دنیا دارد و بسیاری از
این کنسرتها ضبط شده و در بازار موجود هستند.از جمله: Still Aliveو Up For It –
Live at Juan Les Pins. به لطافت و زیبایی این قطعه گوش کنید :
I Can’t Believe
That You’ve In Love With Me
جرت همچنین در نواختن هارپسیکورد
(Harpsichord)، کلاویکورد (Clavichord)، ارگ و ساکسوفون مهارت دارد که آلبومهای
Sprits،Invocationو Sphere مثال خوبی برای شنیدن این سازهای او هستند. به این قطعه
که توسط او با هارپسیکورد نواخته شده است گوش کنید :
یکی از شاخصه های جرت هنگام اجرا یکی خواندن ناگهانی و وابسته به احساسات
او و دیگری حرکات رقص مانند او هنگام نواختن است.این حالت او نه تنها در اجراهای
پیانو سولو و جازش،بلکه در اجراهای کلاسیک او هم دیده میشود.
در سالهای آخر دهه نود جرت از نوعی بیماری به نام Chronic
fatigue syndrome مبتلا شد که به واسطه آن شخص از خستگی شدید ذهنی و جسمی رنج میبرد
و گاهی حتا از انجام کارهای عادی روزانه خود نیز بر نمی آید. به همین دلیل مدت
طولانی در خانه تحت درمان بود و به تازگی پیشرفت خوبی به سمت بهبود کامل داشته است
و آلبومی تازه به نام The Melody at Night, With You را ضبط کرده است.
او در این آلبوم برخلاف آثار دیگر خود نه به موسیقی کلاسیک و نه به
بداهه نوازی پرداخته است بلکه آنچه میشنویم ترانه های قدیمی و به شیوه استاندارد
است.
در سال ۲۰۰۴ جرت جایزه Léonie Sonning را دریافت کرد که جایزه ایست
معتبر و به نوازندگان و آهنگسازان موسیقی کلاسیک تعلق میگیرد و تنها موسیقی دان
Jazz ای که قبلا موفق به دریافت آن شده بود کسی نبود جز “مایلز دیویس”. اولین شخصی
که در سال ۱۹۵۹ برنده این جایزه شده است ایگور استراوینسکی Igor Fyodorovitch
Stravinsky آهنگساز و رهبر ارکستر و از نوآوران سبک کلاسیک مدرن، بوده است.
۱ نظر