گفتگوی هارمونیک
تحلیلگران موسیقی در رابطه با شوبرت می گویند «زندگی کرد، سختی کشید و مرد». ظاهرآ او آنقدر در زندگی درگیر گرفتاری و رنج بود که طعم خوشبختی را هرگز نچشید و شاید هیچوقت خود متوجه رنج و محنتی که می کشید نبود.
از همه تاسف بار تر آن بود که این هنرمند مثل بسیاری از نوابغ دیگر خیلی زود در سن ۳۱ سالگی از دنیا رفت. قبل از ادامه صحبت از این نابغه موسیقی به قسمتی از یکی از کارهای او توجه کنید:
«پولونز برای ویولن و ارکستر» اثر شوبرت را بشنوید
او به هیچ چیز بجز موسیقی نمی اندیشید و اصلا” وقت اندیشیدن به غیر موسیقی را نداشت. او را اولین استاد مسلم آواز رمانتیک می نامند و اولین موسیقیدان بزرگی بود که بر خلاف پیشینیان هیچ سمت رسمی در دربار، کلیسا و… نداشت و هرگز نه نوازنده مشهوری شد و نه رهبر ارکستر نام آور. او اولین موسیقیدانی بود که تمام در آمد خود را از راه ساخت موسیقی بدست آورد، چرا که خود معتقد بود برای هیچ کاری جز موسیقی ساخته نشده است.
از جمله کارهای او می توان به ۱۰ سمفونی، ۱۶ کوارتت زهی، ۲۲ سونات پیانو، حدود ۶۰۰ ترانه و … اشاره کرد. سمفونی شماره نه شوبرت که در دو ماژور اجرا می شود به عقیده اغلب منتقدان موسیقی در اندازه های اروئیکای بتهون می باشد. به قسمتی از یکی از معروفترین سرنادهای او گوش کنید و با دقت به ملودی زیبای ویلن توجه کنید:
سرناد برای ویولن و پیانو اثر شوبرت را بشنوید
شوبرت در ۳۱ ژانویه سال ۱۷۹۷ در وین متولد شد. پدر او یک آموزگار مدرسه با درآمد متوسط بود و شوبرت دوازدهمین فرزند این خانواده. وی در ۷ سالگی برای تحصیل موسیقی نزد یک معلم موسیقی خوب فرستاده شد. معلم موسیقی اش همواره متعجب از استعداد بی حد و اندازه شوبرت بود و اغلب می گفت: «هر آنچه می خواهم به او آموزش دهم، میداند، لذا بیشتر با هم صحبت می کنیم و من با حیرت او را می نگرم.»
او در سن ۱۱ سالگی بهعنوان خواننده گروه کر در یک کلیسا مشغول شد و در عوض بورسیه تحصیل در آکادمی سلطنتی را بدست آورد. در آنجا درس می خواند و مجبور بود روزانه چند ساعت در ارکستر محصلین کارهایی از هایدن و موتسارت را بنوازند. معلم پیانو او در آکادمی معتقد بود که شوبرت نوازندگی پیانو را از خدایان یاد گرفته است!
۱ نظر