بیلتیسم

پاول مکارتی (Paul McCartney)، جان لنون (John Lennon) و جورج هریسون (George Harrison) که هرسه نوازنده گیتار و خواننده بودند به همراه Ringo Starr نوازنده Drums همه در سالهای اول دهه ۱۹۴۰ در لیورپور انگلستان بدنیا آمدند و همگی در نوجوانی درس و مدرسه را رها کردند و خود را وقف موسیقی راک کردند.

آنها جزو تاثیر گذارترین گروههای تاریخ در موسیقی راک بودند.‌ سبک موسیقی، مدل مو، طرز پوشیدن لباس، شیوه زندگی آنها و …. خیلی زود در سراسر جهان تقلید شد و به ظهور

پدیده ای بنام بیتلیسم گرایید.

افراد این گروه در سال ۱۹۶۱ نخستین صفحه خود را ضبط کردند و سال ۱۹۶۳ بهترین گروه راک در انگلستان شناخته شدند.

۱۹۶۴ آوازه شهرت آنها به آمریکا هم رسید و باعث رکود صفحات سایر هنرمندان راک در آمریکا شد، بطوری که کنترل طرفداران آنها در اجراهای زنده از عهده پلیس خارج بود. آنها

پا فراتر گذاشتند و اقدام به ساخت چندین فیلم موفق مانند “Yellow Submarine” یا “Help” و یا “Hard Day’s Night” نیز پرداختند که به گسترش بیتلیسم کمک بسیار کرد.

در سال ۱۹۶۶ تصمیم گرفتند که دیگر دست از سفر برای اجرای کنسرت بردارند چرا که می خواستند با استفاده از افکت های استودیویی موسیقی مدرنتری به بازار ارائه دهند، موسیقی که

امکان اجرای آن بصورت زنده میسر نبود.

آنها چنان در پی تکامل و نو آوری بودند که اقدام به حذف هارمونی، ملودی و سبک های کلیشه ای موسیقی زمان خود کردند. آزادی در نحوه خواندن و معانی و مفاهیم نهفته در شعرهایی

که لنن و مکارتی می گفتند از دیگر مواردی بود که به محبوبیت آنها افزود.

یک برسی ساده هارمونی نشان می دهد که اغلب کارهای آنها فراتر از گامهای ساده ماژور یا مینور معمولی بوده و در اغلب موارد از مدهای دورین، فریژین و… برای ساخت موسیقی

خود استفاده می کردند.

نوآوری به حدی رسید که در مقطعی از کارهایشان اقدام به استفاده از سیتار، هارپ و حتی کلاوسن در موزیک خود کردند. در هر صورت هر چه بود تمام شد و هم اکنون تنها “Paul

McCartney” ادامه دهنده راه و رسم بیتلز (Beatleism) در جهان است.