۲۱- شیوه عمل در روش تمرین-استراحت چگونه است؟
همانطور که پیش تر در قسمت های یکم و هشتم این مقالات ذکر شد، روش “تمرین و استراحت” مبتنی بر بهره گیری از کوچکترین فرصت های روزانه برای تمرین نمودن و تقسیم کردن تمرین روزانه به بخش های مختلف و مجزا است.
حال در این رابطه توجه به این نکته ضروری است که یک درس و یا قطعه را می توان از جهات مختلفی مورد بررسی قرار داد.
به طبع هنرجو در برخورد اولیه با اثری که تاکنون ننواخته است می تواند ضعف های گوناگونی داشته باشد. مواردی مانند عدم رعایت ریتم، استایل اشتباه در دست راست و چپ، فالش نواختن نت ها، عدم رعایت موزیکالیته کلی قطعه و…
طبیعی است میزان اشتباهات و نیز ضعف ها و کاستی های اجرایی از هر فرد به فرد دیگر متفاوت بوده و پتانسیل های افراد مختلف نیز همانند یکدیگر و یکسان نیست. اما اینکه غالب هنرجویان ممکن است از جهات مختلفی در مواجهه با درس جدید دچار اشکال باشند، نکته ای است که کمتر می توان در رابطه با آن تردید داشت.
حال اگر به ابتدای این نوشته باز گردیم و با توجه به فواید روش تمرین-استراحت که مبتنی بر بهره گیری از فرصت های کوچک روزانه می باشد، قصد استفاده از این روش را داشته باشیم می توانیم از شیوه زیر بهره جوییم:
بهتر است در هر بخش از تمرین، بخش غالب توجه را متوجه یک مورد از اشکالات و تمرکز بر آن مورد خاص و کاستن از ضعف آن مورد نمود و بر دیگر موارد ضعف تمرکز کمتری نشان داد.
بدیهی است با تمرکز بیشتر بر یک مورد و دور کردن دیگر موارد از کانون توجه فردی، توانایی فیزیکی و ذهنی بدن برای غلبه بر ضعف در آن مورد خاص افزایش می یابد.
نیز هنرجو در هر بخش از تمرین دچار اضطراب و استرس کمتری خواهد شد و به اصطلاح با دریایی از مشکلات مواجه نخواهد بود. استرس از مواردی است که می تواند به شدت بر راندمان تمرین و نواختن و نیز میزان یادگیری اشخاص تاثیر گذارد.
در این روش هنرجو در هر بخش از تمرین، تمامی دیگر مشکلات را در ذهن خود به کناری می نهد و “تا حد ممکن” چنان فرض می کند که آن مشکلات وجود ندارند و تنها بایستی توان خود را برای رفع یک اشکال خاص صرف نماید و این خود باعث می گردد تا به شکل قابل توجهی از میزان استرس مخرب کاسته گردد.
از دیگر سو، اتخاذ این روش سودمند باعث می گردد تا هر یک از مسائل مربوط به گامهای کوچک تمرین، بخوبی فرصت ته نشینی و تجزیه و تحلیل را در ذهن به دست آورده و ذهن به شکل ناخودآگاه درگیر مسائل مربوط به آن بخش تمرین باشد.
با گذشت زمان و به تدریج که هنرجو با رفع تدریجی اشکالات در هر مورد خاص، پیشرفت می نماید بر میزان توانایی و احاطه کلی فیزیکی و ذهنی او در مواجهه با قطعه افزوده می گردد و دیگر با آرامش و توان بیشتری آن را خواهد نواخت و اینجاست که دیگر توجه به نکات مختلف اجرایی و تمرکز همزمان بر آنها برای هنرجو امکان پذیر و نیز ضروری خواهد بود.
موضوع ظریفی که در اینجا باید بدان دقت داشت “اولویت بندی” در رفع ایرادات است. تکنیک های مورد استفاده در هر قطعه می تواند متفاوت از همدیگر باشد و نیز مشکلات و ضعف های مختلف اجرایی نیز، هر چند در شاخه های مختلفی هستند اما می توانند بر دیگری اثرگذار باشند.
زمانی که نمی توان بدون افزایش توانمندی یا رفع یک ایراد به مشکل دیگری پرداخت و در واقع رفع یک ایراد پیش نیاز و اثرگذار بر رفع ایراد دیگری می باشد، بهتر است اولویت ترتیبی گام های تمرین به رفع مشکلاتی باز گردد که با پیشرفت در آنها، توان برخورد بهتر با دیگر موارد بدست آید.
بطور کلی تمرکز بر شیوه برخورد با هر مشکل و رفع آن، نکته ای است که می تواند کمک شایانی به فرد نماید.
۱ نظر