پریشان احوالی ده سال آخر عمر صبا، فرصت تحقق آرزوهای او را از بین برد. با این حال، او برای معرفی «سنطور» کوشش هایی ارزنده کرد: مطالب و مضراب های حبیب را فراگرفت. نوشت، نواخت و یاد داد. حسین ملک را در روشی که برای نوازندگی و سنتورسازی انتخاب کرده بود راهنمایی کرد. همچنین منوچهر جهانبگلو را تا حدی یاری داد تا در حد استعداد خود، با سنتور آشنا شود.
سلسله مقالاتی درباره ساخت سنتور در مجله موزیک ایران نوشت و بعدها در کنار فرامرز پایور، معروف ترین شاگرد سنتورش، با اجرای برنامه هایی در رادیو تهران، انجمن های فرهنگی (و یکی دو بار، در خارج از کشور)، گوش و هوش شنوندگان موسیقی ایرانی را دوباره با این صدا آشنا کرد. داوطلبان آموختن سنتور زیاد شدند و نزد او روش صحیح نوازندگی را آموختند.
علی صبا (برادرزاده بااستعداد او)، محمد حیدری (نوازنده پرآوازه سالهای ۱۳۴۰)، منوچهر صادقی (اولین معلم سنتور مجید کیانی در هنرستان) و… داریوش ثقفی که استاد صبا او را بسی دوست می داشت و به مادرش می گفت: «این شاگردکوچولو خیلی خوب می شود و اسم مرا در دنیا زنده می کند.» شهود استاد، اشتباه نمی رفت و کم سال ترین شاگرد او ، در سالهای بعد، همان شد که صبا می گفت.
داریوش ثقفی، موسیقیدان حرفه ای نیست ولی برخورد او با موسیقی، برخوردی حرفه ای بوده است. او سالهای طولانی معلم سنتور در هنرستان موسیقی تبریز بود، (در دوره ریاست آقای عزیز شعبانی که با علاقه از تدریس موسیقی ایرانی حمایت می کرد)، نوازندگان خوبی مانند زنده یاد دکتر احمد بهجت، از شاگردان او بودند. همچون محمدرضا لطفی درباره او می نویسد: «نوازنده ای پرقدرت و با احساس که ریزهایش یادآور هنر رضا ورزنده از سویی و تعلیمات استاد صبا از سوی دیگر است.»
داریوش ثقفی در موسیقی ایران، حضوری فروتن و ناپیدا داشته است. فعالیت مادی او در زندگی از راه طبابت بوده است، تأثیرپذیری او از آموزش های صبا، فرامرز پایور (مدتی کوتاه)، نواخته های رضا ورزنده و حبیب سماعی، روش شخصی و اصل او را شکل داده است و در آثار تک نوازی او قابل مطالعه است. صدای زرین سنتور او، بویژه هنگامی که برای آموزش آن را کوک می کند و می نوازد، نماد مکتب سنتورنوازی صبا و نماینده موسیقی اصیل ایرانی است که اوج خلاقیت و ظرافت آن در هنر اساتید قدیم شنیده شده است.
علاوه بر این، شخصیت والای انسانی، اصالت مداری هنری و رأفت بی حد او به انسانها که از عشق بی غش او به هستی و ارادت او به معنویت ایرانی برمی خیزد، هم در پزشکی و هم در موسیقی، در شفای جسم و شفای جان، خصوصیاتی است که او را از دیگران ممتاز کرده و از او هنرمندی انسان و انسانی هنرمند به تمام معنی ساخته است.
روزنامه ایران ۲۷ مرداد ۱۳۸۴
۱ نظر