اگرچه مجله موزیک ایران از نظر وظیفه ای که دارد به منظور پیشرفت موسیقی ملی و حفظ بیطرفی کامل مقالات رسیده ای را که تا اندازه ای قابل بحث و دقت باشد چاپ و منتشر مینماید ولی این از وظایف نویسندگان است که از حد اعتدال خارج نشده و موافقت نفرمایند که جلو بردن و توسعه دادن این هنر ملی پایه اش بر روی از بین رفتن تمام کارهای گذشتگان و اساتید فن که خود آنها هم موافق با پیشرفت موسیقی ایران میباشند قرار گیرد و تازه پس از زحماتی که کشیده اند، به این طریق ملال خاطرشان فراهم شود.
البته بین هر گروهی خوب و بد و پاک و ناپاک پیدا میشود ولی همه را با به چوب زدن بی انصافی است و یک حقایقی را نادیده گرفتن، خارج از حق شناسیِ مردمِ هنر دوست میباشد.
در خاتمه مطلبی را که خواستم تذکر دهم این بود که در تحریر اینطور مقالات باید حتی المقدور سعی شود که مطالب برای خواننده کاملا روشن و واضح باشد و اگر هم در جایی قرار شد توضیحی داده شود آن توضیح خود مشکلی بر مشکلات اضافه ننماید. مثلا کسی که از عمل مدولاسیون اطلاعی ندارد، بطورِ حتم نمیداند که منظور از حرفه “C” یا “D” چیست و در موقعی که شرح مدولاسیون داده می شود، بهتر است که به جای این حروف اسامی {دیگر} آن مثل دو و رِ بهکار رود تا خواننده معنی توضیح را بهتر بفهمد و ضمنا بی فایده نیست که یکنفر کُر خوان از علم هارمونی هم اطلاعاتی داشته باشد ولی صحبت از تشخیص آکورهای کنسونانس و دیسونانس و یا احضار و حل آنها و با وجود و عدم وجود پنجمها و اوکتاوها قبل از اینکه وظیفه به خواننده کر باشد مربوط به کار و وظایف مقدماتی شاگردان علم کمپوزیسیون میباشد و چه بسا اشخاصی که با داشتن اطلاعاتی از هارمونی و آشنای بودن به آکوردهای مطبوع و نامطبوع و غیره، باز هم قبل از تمرین کافی نمی توانند به خوبی به جای یک خواننده کر که از این موضوعات بی اطلاع است، انجام وظیفه نمایند.
پس وظیفه اصلی خوانندگان کر دانستن سلفژ و دیکته و تئوری کامل موسیقی است و بع هم باید در فهمیدن حالات مختلف اثرهای و رعایت نوآنسهای گوناگون کوشش نمایند تا تشکیل یک دسته کر به معنای حقیقی امکان پذیر باشد.
به هر ترتیب میتوان گفت که نوشتن و گفتن و خطاله کردن تا جایی که عمل هم دنبال آن باشد بسیار خوب و منطقی است و تنها از راه گفتن و عمل کردن و ساختن و انتقاد کردن می توان آینده روشنی را برای موسیقی ایران پیش بینی کرد.
ناگفته نماند که نوشتن این سطور فقط از نظر علاقه به پیشرفت موسیقی ملی و به منظور روشن شدن اذهانِ عموم دوست داران موسیقی ایران می باشد و فکر می کنم همان طور که منظور نظر بوده توضیحات بدون غربی باشد و به نظر اینجانب هر کس که داعیه دوستی هنر مملی را دارد باید از هر راه که ممکن و منطقی است به توسعه آن کمک کرده و بنا به استعداد و قدرت خود وسیله پیشرفت و ترقی این هنر ملی را از راه صحیح فراهم نماید. (ح.فریبا)
۱ نظر