هنر، روشنی زندگیست…

به بهانه نزدیک شدن به زمان کنسرت پیمان شیرالی جمال ظهوریان آهنگساز و نوازنده، نوشته ای برای ژورنال گفتگوی هارمونیک ارسال کرده است که می خوانید:

هنر، روشنی زندگیست…*
یاد روزگاران رفته بخیر! حسرت گذشته، چشم آینده را نمی بندد. متاسفانه در ایران به ندرت می توانیم زندگی مستقل داشتن را تجربه کنیم. بیشتر حاشیه است تا اصل موضوع. وقتی حاشیه زیاد باشد، می شود آنچه که نباید. آنها که کاری خوب می کنند، برای آنکه بتوانند به حرکت رو به جلوی خود در زندگی (شخصی – هنری) ادامه بدهند، ناچار خود را در پیله ای می پیچند؛ چاره ای نیست! در غیر این صورت زندگی تبدیل می شود با مبارزه با اتفاق هایی (مسائلی) که به شما چسبانده شده تا آنها را رفع کنید.

بعضی ها آنقدر خود را دور نگه می دارند که کمتر دیده می شوند و وقتی رفتند، جای خالی شان هرگز پر نمی شود. از جمله ی این افراد مرحوم «آندره آرزومانیان» بود با کارنامه ای درخشان در تمام سطوح موسیقایی و هنگامی که رفت، با چند عکس و پوستر بدرقه شد. همین! حالا جای خالی او کم کم در استدیوها خود را نشان می دهد؛ وقتی که صدای پیانوی او را در آهنگی می شنویم و حالا آن طنین درخشان و زیبا و با احساس دیگر نیست. او که یکبار نت را می دید و یکبار هم می نواخت؛ با بهترین احساس. من همیشه موسیقی او را دوست داشتم.

بهزاد میرخانی

نمی دانم چرا برای اهالی موسیقی درس نمی شود که در کنار هم بودن، بسیار خوش تر است و پیشرفت بیشتری در پی دارد تا در مقابل هم بودن. عادلانه و شفاف رقابت کنیم. اکنون در موسیقی اساتیدی (دوستان و هنرمندانی) را می بینیم که باید قدر آنها را دانست. استاد بهزاد میرخانی، بدون حاشیه مشغول است؛ اما چرا در محافل موسیقی به جز توسط تعداد محدودی از نزدیکان او، از او یاد نمی شود؟! چرا هیچ روزنامه، هفته نامه یا ماهنامه ای از او سراغی نمی گیرد؟!

دوست جوان و مستعد، هنرمند، نوازنده، آهنگساز، تنظیم کننده و ادیب، پیمان شیرالی یکی دیگر از کسانیست که میل به فعالیت فراوان در موسیقی سالم دارد؛ با کارنامه ای درخشان. چرا حمایت از این دوستان به چالش تبدیل می شود؟! من در نوازندگی، تنظیم و نوع نگرش وی به موسیقی، آندره آرزومانیانی دیگر می بینم. چرا تا جوان و سلامت است و می خواهد حرکت رو به جلوی خود را ادامه بدهد از حمایت خبری نیست؟! (ای دوست، خیرت نمی رسد شر مرسان)

پیمان شیرالی

امیدوار هستم روزی همه دریابیم که اندازه و قدرت ما در نوازندگی، ساخت و تنظیم آهنگ (یا هر هنر دیگری) چقدر است و سعی کنیم ارتفاع علمی و عملی خود را با روش های سالم بالا ببریم. با بالا رفتن از شانه ی دیگران و حاشیه ساختن برای آنها، بهتر نخواهیم شد.

یاد مرحوم آندره آرزومانیان هماره جاویدان و هماره پاینده؛ آنها که در موسیقی و هنر این مرز و بوم، سالم به تلاش مشغولند.

* به یاد آندره آرزومانیان به یادگار می نویسم این مقاله را. پیشکشیست برای تمام هنرمندانی که در نقطه به نقطه ی تاریکی ها باز هم می نویسند، می سازند و می نوازند.