مریم غفاری
در واقع هنرمندان این سبک، تلاش کردند تمام اجزای آن را برای اعتراض به وضع حاکم و شکستن هاله قدسی و سنگین پیرامون آن بکار گیرند و بجای آن، همه را به جدی گرفتن مشکلات واقعی مردم، فارغ از تبلیغات پوشالی رسانه ها و ژست های رسمی دعوت کنند. ضرب‌آهنگ تند، نشان دهنده درد دل های فراوان و عصبانیت از معضلات اجتماعی است؛ بی اعتنایی به ساختارهای آهنگ سازی و قافیه پردازی نیز ناشی از نارضایتی فرد از وضعیت موجود و مخالفت با مشکلاتی است که ساختارهای رسمی مدرنیسم بر جامعه تحمیل کرده است. به بیان دیگر خواننده با همه توان و بکارگیری همه ابزارهایی که در اختیار دارد، هواداران خود را به شکستن تصورات نادرست از پیشرفت جامعه و توجه به واقعیت های تلخ و ناشنیده از زندگی محرومان مجبور می کند.
رپ به مرور زمان بر سایر سبک های موسیقی اثر گذاشت و در ترکیب با آنها به ویژه پاپ، جز و فانک، سبک های جدیدی را ابداع کرد. هر خواننده ای به ویژه برای سودآوری بیشتر، تلاش کرد موسیقی رپ را با سبک‌های محلی در کشور خود ترکیب کند.
گونه های موسیقی رپ
در یک تعریف کلی شیوه اجرای موسیقی – ترانه های رپ را می توان به سه شاخه کلی «کلاسیک»، «گنگستا» و «انجیلی – مسیحی – مقدس» تقسیم بندی کرد.
با وجود تم اعتراضی در حقیقت درون مایه و محتوایی عدالت طلبانه دارد و در حقیقت به دلیل شیوه های سرکوب سفیدپوستان در آن سال ها هنرمندان سیاه پوست و فقیر آمریکا برای آنکه مورد خشم و سرکوب سفیدپوستان قرار نگیرند با محتوای عدالت طلبانه دست به بیان دیدگاه ها و خواسته ها شان زدند.
اما یکی از شاخه های رپ که در دهه ۹۰ و اوایل دهه هزاره سوم میلادی بسیار طرفدار پیدا کرد گونه ای به نام «رپ گنگستا» یا (رپ گانگستری بود) بود، این گونه موسیقایی با وجود آنکه در ظاهر تم اعتراضی گونه کلاسیک رپ را حفظ کرد اما با ورود دسته های بزهکار شهری که گرفتار فقر، خشونت و فساد بودند و به زور خود را در میان هنرمندان سیاه پوست و مبدع این گونه موسیقایی باز کردند محتوای تفکر نادرست و شیوه نگرش غلط خود به جهان را وارد سبک رپ کرده اند و از آن به عنوان رپ گانگستری (گنگستا) نام بردند.
مواد مخدر، قانون شکنی، جملات مبتذل (گاه با استفاده از کلمات رکیک) و تحقیرآمیز نسبت به زنان، تحقیر، توهین، تحریک دار و دسته های خلافکار دیگر و تحقیر هنرمندان نوع دوست و عدالت طلب سیاه پوست و مبدعان این نوع موسیقی از جمله مواردی بود که به گویش و سبک گفتاری این نوع از رپ اضافه شد و موسیقی آن نیز ضرب آهنگی تند و تا حدودی آشفته به خود گرفت.
این مسأله موجب شده عمده ترانه های رپ صفت ۱۸+ بگیرند و حتی در قاره آمریکا و اروپا و بعد از ورود این گونه موسیقی به قاره آسیا سانسور شوند و یا در مواردی اصلا اجازه پخش پیدا نمی کردند، حتی شبکه بزرگ موسیقی غرب مانن «ام تی وی» و یا «وی وا» حتی امروز هم در بخش مرور آثار این گونه کمرنگ شده و به انزوا رفته موسیقی رپ را با سانسورهای متعدد و گاه تغییر ترانه و جایگزین کردن کلماتی نامربوط با محتوای ترانه پخش می کنند.
۱ نظر