گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

خانه اپرا یک ساختمان تأتر است، برای اجرای اپراهایی که شامل صحنه، محل قرار گرفتن ارکستر، صندلی های شنوندگان و امکانات پشت صحنه برای رختکن و تغییرات صحنه می باشد. بعضی از سالنها بطور وی‍ژه برای اجرای اپرا ساخته شده اند و بعضی از آنها بخشی از یک مجموعه بزرگتری از یک مرکز اجرای هنرهای نمایشی می باشند.

تاریخچه

اولین خانه اپرای عمومی Teatro San Cassiano واقع در ونیز ایتالیا بود که در سال ۱۶۳۷ افتتاح شد. ایتالیا جایی است که اپرا قرن ها در آن محبوبیت زیادی در بین مردم عادی داشت، همانقدر که در بین افراد توانگر جامعه بود و هنوز هم تعداد بسیار زیادی سالن اپرا در آنجا وجود دارد.

در زمانیکه Henry Purcell آهنگسازی میکرد، هیچ سالن اپرایی در لندن وجود نداشت. اولین سالن اپرا در آلمان در هامبورگ و در سال ۱۶۷۸ ساخته شد. اولین سالنهای اپرای آمریکا خدمات مختلفی از جمله میزبانی رقصهای جمعی، نمایشگاه ها، بازیها و نمایشهای واریته (درام های دارای رقص و آواز) را در کنار برگزاری اپراها و رویدادهای موسیقایی دیگرانجام میدادند.

در قرن هفدهم و هجدهم، اپراها توسط فرمانروایان، اشراف و افراد متمولی که از هنرها جهت صحه گذاردن به آرمانهای سیاسی و موقعیت و اعتبار اجتماعی خود حمایت می کردند، سرمایه گذاری می شد.

با ترقی برژواها و سرمایه گذاری، فرم اجتماعی در قرن ۱۹، فرهنگ اروپایی از سیستم سرپرستی به سمت سیستم حمایتهای مردمی بیشتر حرکت کرد. در قرن بیستم، سرمایه بیشتر اپراها و تأترها از مجموعه حکومت و بنیادهای خیریه، فروش بلیط و در سطح کوچکتری کمکهای شخصی، افزایش یافت.

خصوصیات

به دلیل اینکه برای بیشتر اپراها به تجهیزات نسبتاً زیادی احتیاج است، معمولاً خانه های اپرا بزرگ هستند و غالباً دارای بیش از ۱۰۰۰ صندلی و غالباً چندین هزار صندلی می باشند. عمده خانه های اپرای اروپا در قرن نوزدهم ساخته شده اند که حدود ۱۵۰۰ تا ۳۰۰۰ صندلی دارند. به عنوان مثال : Brussels’ La Monnaie بعد از بازسازی، با ۱۷۰۰ صندلی، Odessa Opera و Ballet Theater ( با ۱۶۳۶صندلی)، Opéra Garnier در پاریس (با ۲۲۰۰ صندلی) و Royal Opera House در لندن ( با ۲۲۶۸ صندلی). سالن های مدرن اپرا در قرن بیستم مانند اپرای متروپولیتن (Metropolitan Opera) در نیویورک (با ۳۸۰۰ صندلی) و اپرای سان فرانسیسکو (با ۳۱۴۶ صندلی) بزرگتر هستند. بضی اپراها به تجهیزات زیادی نیاز ندارند و می توان آن ها را در سالنهای تأتر کوچکتر نیز اجرا کرد، مانند La Fenice در ونیز با حدود ۱۰۰۰ صندلی.

در یک خانه اپرای سنتی، تالار شنوندگان بطور نرمال U شکل هستند که طول آنها بستگی به گنجایش سالن دارد. در اطراف آن ردیفهای عمودی بالکن ها قرار دارد و اغلب نزدیکترین آن به سن جایگاه های وی‍‍ژه هستند (یک بخش کوچک از بالکن).

از اواخر قرن نوزدهم غالباً سالنهای اپرا دارای جایگاه (گودی) ارکستر بودند. جاییکه تعداد زیادی از نوازندگان ارکستر می توانستند بنشینند که در سطحی پایینتر از شنوندگان قرار داشتند و بطوریکه هیچ مزاحمتی برای دیدن خوانندگان ایجاد شود، آنها در آن جایگاه می نواختند. اما در Bayreuth Festspielhaus از واگنر، گودی محل استقرار ارکستر کاملاً پوشیده شده بود.

اندازه ارکسترهای اپرا متفاوت است اما برای بعضی از اپراها oratorios (آواز همراه با گفتار) یا بعضی کارهای دیگر ممکن است خیلی بزرگ باشد. برای بعضی کارهای دوره رمانتیک (یا خیلی از اپراهای ریچارد اشتروس) بیشتر از ۱۰۰ نوازنده مینوازند و متشابه آن، یک اپرا ممکن است تعداد زیادی بازیگر، گروه کر، رقصنده داشته باشد. بنابراین یک سالن اپرا باید یک سالن رختکن بزرگ با امکانات زیاد داشته باشد. سالنهای اپرا غالباً دارای فروشگاه های لباس و وسایل برای انبار لباس، گریم، ماسکها و لوازم صحنه و همچنین گاهی فضایی برای تمرین هستند.

en.wikipedia.org

گفتگوی هارمونیک

گفتگوی هارمونیک

مجله آنلاین «گفتگوی هارمونیک» در سال ۱۳۸۲، به عنوان اولین وبلاگ تخصصی و مستقل موسیقی آغاز به کار کرد. وب سایت «گفتگوی هارمونیک»، امروز قدیمی ترین مجله آنلاین موسیقی فارسی محسوب می شود که به صورت روزانه به روزرسانی می شود.

۱ نظر

بیشتر بحث شده است