هنگامی که لیست پیانو می نواخت
سه شنبه ۲۵ فروردین ۱۳۸۳
کاریکاتوری از لیست به هنگام نواختن پیانو
وقتی لیست پیانو می نواخت خانم ها به جای دسته ها یا شاخه های گل جواهرات خود را روی صحنه پرتاب میکردند، در سرمستی فرو میرفتند و گاهی هم غش میکردند.
آنها که غش نکرده بودند دیوانه وار به صحنه هجوم می آوردند و دور پیانو جمع میشدند تا حرکات دست و صورت و اندام آن به قول خودشان مرد آسمانی را از نزدیک ببینند. بر سر
دستکشهای سبزرنگی که – لیست – عمدآ آنها را روی پیانو جا میگذاشت به جان هم می افتادند و اگر دستشان میرسید ته سیگار های او را بر میداشتند و در سینه جای میدادند و تا هنگام
مرگ حفظ میکردند …
لیست فقط کنسرت نمی داد، آنچه برپا میکرد جشن هایی بود که معمولآ در پایان به عیاشی تبدیل میشد … یکی از پزشکان که راجع به علت جذابیت لیست برای
خانم ها تحقیق میکرد نوشته :
“این مسئله مغناطیس است، یعنی قوه کهربا و برق …. ”
لیست قادر بود در چشم تماشاگران و شنوندگان روز روشن را شب و شب و شب تاریک را روز روشن جلوه دهد …
قسمت هایی از کتاب سرگذشت پیانو
نوازندگی همچون سایر مهارتها ترکیبی از توانمندی های گوناگون است که با پرورش همه جانبه آنها میسر خواهد شد. اهمیت بیش از حد به تمرین و استعداد نتیجه ای کوتاه مدت در بر خواهد داشت و مثمر ثمر نخواهد بود. برای ماندگاری آن باید توانایی های مختلف رشد یابد تا نوازندگی به هنر بدل شود. مقاله ی پیش روبه طور خلاصه به این موضوع پرداخته است. (زهرا نصیری*)
در سال ۱۲۸۲ خداوند به شیخ اسماعیل واعظ اصفهانی، معروف به تاج الواعظین فرزندی عطا کرد که نامش را جلال گذاشتند. شیخ اسماعیل از خوشخوان های اهل منبر بود و مسلط به ردیف آوازی؛ جلال را به مدرسه علیه واقع در بازارچه رحیم نزدیک مسجد رحیم خان گذاشتند که فاصله چندانی با منزلش نداشت. ۸ ساله بود که مختصر زمزمه ای می کرد؛ پدرش مشوق او شد و جلال را به سید رحیم سپرد تا تعلیم آواز ببیند. بعدها نزد نایب اسدالله و سپس نزد میرزا حسین خضوعی ساعت ساز رفت و به تکمیل اطلاعات خود پرداخت تا این که مراحل ترقی را طی کرد و نامش به عنوان خوانند های برجسته بر سر زبانها افتاد.
