گفتگو با مدرس ویلنسل، ایرنه شارپ (۱)

نوازنده ویلنسل ایرنه شارپ (Irene Sharp) به عنوان مدرسی بین المللی برگزیده شده است. او برای انجمن استادان سازهای زهی آمریکا (ASTA)، انجمن استادان سازهای زهی اروپا و استرالیا و انجمن سوزوکی آمریکا مستر کلاس برگزار می کند. اگرچه خانم شارپ در شمال کالیفرنیا زندگی می کند، ولی در شهرهای دیگری از جمله نیویورک، لندن، سالزبورگ، هامبورگ، سیدنی، توکیو و تایپه به هنرجویان درس می دهد. وی در حال حاضر در دانشکده موسیقی مانز تدریس می کند.

ایرنه شارپ همچنین در دانشکده سازهای زهی مدوموئنت (Meadowmount)، جشنواره موسیقی تابستانی مانیه و آکادمی سازهای زهی هند، تدریس کرده است. خانم شارپ مدیر هنری جشنواره موسیقی تابستانی کالیفرنیا است، جشنواره ای برای نوازندگان جوان سازهای زهی، پیانیست ها و آهنگسازان سنین ۱۲ تا ۲۳ سال است که هر ساله در ساحل ببل در کالیفرنیا برگزار می شود.

او به عنوان سخنگو در جلسه انجمن ملی مدرسان موسیقی و کنفرانس ملی تحصیل موسیقی حضور داشته و به بسیاری از کارگاههای (workshops) بین المللی موسیقی دعوت شده است. در سال ۱۹۹۲ خانم شارپ از انجمن استادان سازهای زهی آمریکا جایزه ای به عنوان تقدیر از نحوه تدریسش، دریافت کرد.

وی با مارگارت روول (Margaret Rowell) همکاری داشته و در مستر کلاسهایپابلو کاسالز (Pablo Casal) در برکلی، کالیفرنیا، شرکت داشته است. در اواسط ژوئن ۱۹۹۸ خانم شارپ، سمینار ویلن سل “ایرنه شارپ” را در کالج موسیقی مانز برگزار کرد. گفتگویی
را با او می خوانید:

آیا معتقدید مهم است؛ یک مدرس خوب ویلنسل ابتدا یک نوازنده خوب باشد؟

بستگی دارد شما “خوب” را چگونه توصیف کنید! بیشتر اساتید اثرگذار، کسانی هستند که بسیار در عرصه نواختن فعال هستند، زیرا نواختن بهترین روش یادگیری است. تکنیک چیزی نیست که کسی بتواند یکباره یاد بگیرد و کنارش بگذارد. زمانی که سالها تمرینش می کنید رشد خواهد کرد. من معتقدم بسیار مهم و لازم است که یک مدرس به تمرین و اجرا کردن ادامه دهد.


آیا نیاز است برای یک معلم فوق العاده خوب و موفق شدن، هنرمند حرفه ای نیز باشد؟

نه، اما یک مدرس باید اصول موسیقی و تکنیک هایی را که حرفه ای شدن را با خود دارد، بداند. شما به این مقطع از درک نخواهید رسید مگر آنکه هم خود نوازنده فعالی باشید و هم در تمام سطوح هنرجویان تدریس کرده باشید.


آیا فکر می کنید هنرجو بودن استعداد فراگیری موسیقی خاصی نیاز دارد؟

نه. اگر هنرجویی قادر است صحبت کند و علاقه دارد به سازی مثلا، ویلنسل، این تمام چیزی است که او احتیاج دارد. توانایی صحبت کردن ثابت می کند که هنرجو قادر است از گوش خود استفاده کند!


آیا فکر می کنید شخصی وجود داشته باشد که هیچ گونه حسی از ریتم در خود نداشته باشد؟

نه. ریتم هسته وجودی ما است. همه ما ضربان قلب داریم که می توانیم تند شدن آن را هنگام نیاز به اکسیژن بیشتر و کند شدن آن را حس کنیم. همه ما به طور ریتمیک زندگی می کنیم. فکر می کنم همین ریتم عامل اساسی در کمک به هنرجویان برای یادگیری است تا استعداد آنان! هر کسی ریتمی در وجود خود دارد چه بداند چه نداند. پروش این حس از ابتدای آموزش همراه با یک ساز به پیشرفت این مهارت و درک و استفاده از این حس کمک می کند.


تصور کنید کسی که از لحاظ ریتمی دچار مشکل است پیش شما می آید. چگونه به این افراد کمک می کنید؟ آیا این تمرینی که اشاره کردید برای اینگونه افراد است؟

روشهای بسیار زیادی است که بتوان درباره شان صحبت کرد. من اغلب به جنبه ریاضی گونه ریتم می پردازم، این باعث می شود که بافت عقلانی نتها را درک کنند و من هنرجویان را تشویق می کنم که به قطعات موسیقی در زمینه ساز خود زیاد گوش دهند زیرا حس موسیقی را دریافت می کنند. همچنین هنرجویان را در هنگام نواختنشان با پیانو همراهی می کنم، این باعث می شود آنها به ضربه ها آگاه شوند و بتوانند ریتمشان را کنترل کنند. موسیقی خود بهترین استاد است. بهترین تمرین آن نیست که به شما ریتمهای مختلف درس داده شود زیرا این چیزی است که یک قطعه واقعی موسیقی آن را انجام می دهد. فکر می کنم مسئله، باز و حساس کردن گوش هنرجویان است و مطمئن شدن این مطلب که هنرجو نتها و جاهای خاص هر کدام را روی ساز بشناسد. دریافت حس ریتم، مهارتی است که قطعا می تواند یاد داده شود.