ترکیب کلارینت نوازی گودمن و موسیقی هندرسون و تمرین بسیار خوب آنان باعث درخشش فراوان گودمن در اواسط سالهای ۱۹۳۰ شد و لقب “پادشاه سوئینگ” (King of Swing) در این زمان به وی داده شد. در اوایل ۱۹۳۵ آوازه برنامه های رادیویی گودمن از نیویورک بسیار دیر به شنوندگان سواحل شرق رسید. گروهی که برای سفری به آمریکا برای اجرا رفتند بسیار ضعیف بود.
در سال ۱۹۳۵ گودمن خود را با گروهی یافت که تقریبا از هم شکسته و آماده جدایی بود تا آنکه در آگوست همان سال گودمن و هنرمندانش ژنه کروپا (Gene Krupa)، بانی بریگن (Bunny Berigan) و هلن وارد (Helen Ward) با جمعیتی از رقاصان جوان مواجه شدند که موسیقی را که در برنامه رقص رادیویی شنیده بودند، می نواختند و می رقصیدند. بعد از عدم موفقیتهای پی در پی، کروپا به گودمن گفت: “بنی، اگر قرار است بمیریم، بگذار بمیریم در حالی که چیزی را می نوازیم که عاشقش هستیم.” تماشاچیان از این سری اجراهای آنان بسیار زیاد استقبال کردند.
خبرها از موسیقی جدید و هیجان انگیز همراه با رقص خبر می دادند و پخشهای رادیویی اجراهای گروه را پخش می کردند. در نوامبر ۱۹۳۵ گودمن دعوتی را از شیکاگو برای نواختن در هتل کانگرس پذیرفت. اقامت او در آنجا تا شش ماه به طول انجامید و شهرت و محبوبیتش نیز افزون گشت. گروه در این زمان در شیگاگو آلبومهای زیادی ضبط کرد: “اگر می توانستم با تو باشم”، “استوپین در ساووری” و “خوب خوب”. همچنین گودمن سه کنسرت مخصوص جاز را با تنظیم هلن اکلی (Helen Oakley) برگزار کرد.
بشنوید قسمتی از اجرای گودمن را به همراه ارکسترش
در پخش رادیویی ۱۹۳۵-۳۶ در شیکاگو گودمن به عنوان “پادشاه ریتم” خوانده شد. تابستان ۱۹۳۷ را گودمن و گروهش در هالیوود برای ضبط موسیقی فیلم “هتل هالیوود” گذراندند. در اواخر ۱۹۳۷ ناشر و تولید کننده آثار آنان واین ناثاتسون به او پیشنهاد داد که در تالار کارنگی نیویورک بنوازند. بنی گودمن از ترس آنکه آثارشان بدتر بشود از این پیشنهاد امتناع کرد اگرچه زمانی که موسیقی اش در فیلم “هتل هالیوود” نقدهای بسیار خوبی به همراه داشت او خودش و گروهش را غرق تمرینات شبانه روزی کرد تا آمادگی کاملی برای اجرا در تالار کارنگی به دست آوردند و برای خو گرفتن گروه با سیستم آکوستیک آنجا، آنان در خود تالار تمرین می کردند.
در اشاعه موسیقی جاز به تالار کارنگی نیویورک، گودمن و ۱۵ مرد گروهش تحت تاثیر موسیقی آمریکایی بودند که تا پیش از آن به تالارهای با فرهنگ بالای اروپایی برده بودند و با وجود مشکلات فراوان، با بی پروایی و صراحت به اجراهایشان در آنجا ادامه دادند. کنسرت در غروب ۱۶ ژانویه ۱۹۳۸ برگزار شد و بلیطهای آن یک هفته پیش از اجرای کنسرتها به فروش رفته بود. با گنجایش ۲۷۶۰ صندلی و قیمت ۲.۷۵ دلار آمریکا برای هر نفر که در آن زمان قیمت بسیار بالایی بود.
کنسرت با سه آهنگ از آثار معاصر خود گروه آغاز شد؛ “این طور نباش”، “گاهی خوشحالم” و “پرش ساعت یک”. پس از آن آثار تاریخ موسیقی جاز را نواختند و استقبال و عکس العمل تماشاگران آنچنان گرم نبود. اما همانطور که ادامه دادند اوضاع بهتر شد زیرا شروع به نواختن آثاری کردند که پیش از آن سبب محبوبیتشان شده بود. بعضی از تریوها و کوارتتهای آخری و صدای مارتا تیلتون (Martha Tilton) تماشاگران را بسیار هیجان زده کرد و تقاضای تکرار آن را داشتند. همواره از این کنسرت به عنوان یکی از مهمترین کنسرتهای جاز در تاریخ این موسیقی یاد شده. ضبطهایی که از این کنسرت شد با وجود استفاده از تکنولوژی آن زمان کیفیت مناسبی نداشت. ضبط آن توسط آلبرت مکس به عنوان هدیه ای به همسرش تولید شد.
در سال ۱۹۳۹ جان هاموند اجرای از چارلی کریستین را شنید و او را به گودمن معرفی کرد، ایده راه یافتن یک نوازنده گیتار برقی به گروه به مذاق گودمن خوش نیامد، با این وجود هاموند در کنسرتی از غیبت گودمن استفاده کرد و کریستین را به روی سن برد. دیدن کرسیتین به همراه دیگر اعضای گروه در طول کنسرت گودمن را خشمگین کرد، به روی سن رفت و شروع به نواختن “اتاق رُز” کرد و اصلا انتظار نداشت که این گیتاریست ریتم آن آهنگ را به درستی بداند و آنان ۴۵ دقیقه اجرایی را به نمایش گذاشتند که همگان را متحیر کرد.
چارلی نابغه ای در گیتار برقی بود که تا پایان عمرش در کنار گودمن باقی ماند. در این دوره بسیاری از آهنگهای گروه را کریستین می نوشت و همه گروه را به شوق می آورد، سعی او مبنی بر استاندارد و محبوب کردن گیتار برقی به عنوان یک ساز جاز بود. ضبطها و اجراهای کریستین به همراه بنی گودمن بسیار معروف است و توسط کمپانی ضبط کلمبیا عرضه شده.
film haii az ejara dar carnegie hall too internet hast fek konam, age bezarid,jalebe ke che joori mardomo hamrah mikone ba khodesh.
بهتره آثار بیشتری بذارید بخصوص آثار باکلام