شکلگیری موسیقی پست مدرن
در اواخر سالهای ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، تعدادی از سبکها، تحت تاثیر موسیقی پاپ قرار گرفتند و شرایط پست مدرن شروع به شکلگیری و سبکهای موجود شروع به ترکیب عناصر پست مدرن کردند. موسیقی عوامانه، «جاز»، «ریتم اند بلوز» و «راک اند رول» اولیه، نه تنها بهوسیلهی تکنولوژی جدید بلکه بهطور اساسی توسط شیوهی متفاوتی از فنآوری ضبط شروع به شکلگیری کردند. بهجای تلاش برای نیل به یک صدای سه بعدی شفاف به پیروی از تجارب حاصل از کنسرت، آواها در ضبط به طور فزایندهای مورد توجه واقع شد و باقی اصوات، به صورت دیواری پشت تراک اصلی قرار گرفتند.
تا اواسط سال ۱۹۶۰، این سبک «دیوار صدا» غالبا معیاری برای رادیوی تجاری بود. مشارکت تمام و کمال تکنیکهای میکس استودیویی، دستگاههای الکترونیکی و استفادهاز لایهبندی به تثبیت سبک راک منجر شد.
موسیقی پاپ، بهعنوان زیر شاخهی ژانر ویژهای، صدای گیتار الکتریک راک را به نفع سینتی سایزرها، سازهای آکوستیک و بخش ریتم تابع کنار نهاد. در همان زمان، موسیقی رقص، بهویژه «دیجی»ها در مهمانیهای شهری، راه متفاوتی را به سمت پست مدرنیته در موسیقی خلق میکردند.
رویکرد آنها ضبط کردن روی «ترنتیبل»ها (turntable) و کنترل دستی آنها و بهکار بردن میز میکس بهعنوان یک ساز موسیقی، اضافه کردن طنین و افکتهای صوتی دیگر بود.
همزمان آنها در میکروفون صحبت میکردند و تراکهای رقص را بهعنوان پس زمینهای برای گفتار خودشان به کار میبردند که این امر احتمالا به موسیقی «هیپهاپ» منجر شد. در تحول دیگری در دههی ۹۰ میلادی جنبش گرایش به ترنتیبل برروی جنبه دیجیهای هیپهاپ متمرکز شد، با موسیقیای که تقریبا به تمامی از سمپلها ساخته شده بود. «دیجی شَدو» معروفترین دیجی ترنتیبل نواز است.
در موسیقی کلاسیک، مینیمالیسم معمولا اولین نمود سبک پست مدرن محسوب میشود. مینیمالیسم بخشی از واکنش به غیرقابل دسترس و بکر بودن موسیقی کلاسیک مدرن، نظیر آثار آهنگسازانی در آیین شونبرگ، پیر بولز، کیج جوان و دیگران در میان آوانگاردها بود.
«لامونت یانگ» از زمرهی اولین آهنگسازان مینیمالیست است که زیر نظر شونبرگ تحصیل کرده بود و عناصر سریالیزم در کارهای اولیهاش مشهود است و «تری رایلی» که در کارهایش به شدت از تکرارهای موسیقی هندی و راک تاثیر گرفته بود.
مینیمالیسم و سبکهای موسیقی پست مدرن وابسته، زمینه را برای تلفیق مجدد موسیقی عوامانه و روشنفکرانه مهیا کردند که در زمان پیشرفت مدرنیسم از هم جدا شده بودند. تا دههی ۷۰، موسیقیدانان پاپ و آوانگارد نظیر «سویسید» (Suicide) و «گریستل» (Throbbing Gristle) به کار برد ابزار الکترونیک، استفاده از ریتمها و سازهای شرقی (مثلا کاربرد سیتار توسط بیتلها) و تکرار یکنواخت موسیقی، از نظر سبکی شبیه مینیمالیسم (مانند موسیقیThe Velvet Underground و Kraftwerk) علاقهمند شده بودند.
۱ نظر