یوجین فودور، ویرتوز ویولن ۶۰ ساله که به خاطر سبک آتشین و خوش چهرگی به یکی از شگفت انگیز ترین نوازندگان موسیقی کلاسیک در دهه ۷۰ قرن بیست تبدیل شده بود روز بیست و ششم فوریه سال ۲۰۱۱ میلادی در خانه اش در آرلینگتون کانتی در گذشت. همسرش سوزان دیویس می گوید که او از بیماری کبدی رنج می برده است. او هم چنین با اعتیاد به کوکائین، هروئین و الکل دست و پنجه نرم کرده بود.
فودور که در کلورادو بزرگ شد و در مدرسه موسیقی جولیارد تحصیل می کرد توانست در سال ۱۹۷۴ با برنده شدن جایزه مسابقه معروف ویولن چایکوفسکی در مسکو توجه رسانه های بین المللی را به خود جلب کند.
او اولین ویولونیست آمریکایی بود که توانست این جایزه را از آن خود کند. موفقیت او در این مسابقه را با موفقیت ۱۶ سال پیش پیانیست آمریکایی، ون کلیبرن، مقایسه کرده اند.
فودور در اوج شهرت خود بیش از ۱۰۰ کنسرت اجرا کرد و درآمد سالانه اش به ۳۵۰۰۰۰ دلار در سال رسید. او با اجرای با احساس سولو و توانایی های تکنیکی بی عیب خود، تماشاچیان خود را در کنسرت کارنگی هال (که تمام بلیط های آن پیش فروش شده بود) عمیقا شگفت زده کرد.
او سولوئیست ارکستر فیلادلفیا و فیلارمونیک نیویورک و نوازنده برجسته اولین مهمانی شام کاخ سفید در دوره ریاست جمهوری جرالد فورد بود.
فودور با فک خوش تراش، موهای مجعد و پاپیون بته جقه ایش توانست یک شبه به کانون توجه رسانه ها تبدیل شود. او اغلب مهمان برنامه “The Tonight Show Starring Johnny Carson” بود. مجله نیویورک نام او را «میک جگرِ موسیقی کلاسیک» گذاشته بود.
نیویورک تایمز فودور را که با شلوار جین و چکمه های پوست ماری خود راحت تر بود اینگونه توصیف کرد: «اهل در و بیرون، سوارکار، دونده، غواص و زن پرست.»
او هم چنین یک نوازنده هم بود. پل هیوم، منتقد موسیقی واشنگتن پست، در سال ۱۹۷۴ نوشت که فودور «به شیوه ی بسیار شگفت انگیزی می نوازد و بسیاری از عبارت ها را به گونه ای به پایان می رساند که هیچ کدام از ویولونیست های پیشین قادر به انجامش نبودند. برخی از منتقدان گفته اند که رپرتوار فودور از قطعه های نمایشی تشکیل شده که عمیق نیستند.» البته فودور به این نظر منتقدان اهمیتی نمی داد.
فودور در مصاحبه ای با روزنامه پست در سال ۱۹۷۴ توضیح می دهد که: « علاوه بر تکنیک بالاترین کالیبر، باید بتوانید نوای درخشانی بنوازید. با اعتقاد به سبک خودتان. باید کار را صیقل داد».
۱ نظر