پگی لی

تمام خوانندگان باید از توانایی شگفت انگیز او درس بیاموزند،
حضور او سرشار از ظرافت و جذابیتی خالص و با عظمت است. (فرانک سیناترا ۱۹۹۴)

در یک شب شاد و پر سر وصدا، مهمانان با سرخوشی گپ میزدند بگونه ای که
صدای خنده و گفتگو بلندتر از صدای دسته موسیقی بود. این محل کلوبی در پالم اسپرینگز
به نام Doll House بود. پگی لی با تمام قدرت صدایش میخواند اما به نظر نمی رسید هیچ
کس اهمیتی به شنیدن صدای او بدهد.

در این شرایط ایده ای به ذهن او خطور
میکند، در ترانه بعدی پگی لی، صدایش را تا حد یک زمزمه پایین آورد، صدایش از صدای
جمعیت پایین تر بود و تماشاگران کم کم از همهمه خود کاستند و به آوای پگی لی گوش
سپردند. این داستان شاید ساختگی باشد اما به خوبی موجودیت احساسی خاص صدای لی را به
تصویر میکشد.

I’m
a fool to want you

عده کمی از مردم این داستان را میدانند، زیرا ۵۰
سال از زمانی که او اجازه نقل این ماجرا را داده میگذرد. صدای طبیعی لی تا زمان
بیماری شدیدش در سال ۱۹۸۰ کاملا قوی و پرمایه بود. هنگامی که با آن صدای زمزمه وار
میخواند، تمام وجود خود را با اشاره ای ظریف و آشکار برملا میکرد. پگی لی هرگز سعی
نکرد صدای خواندن خود را حتا تا حد گفتگو بالا ببرد. پگی لی مردم را با نرمی و
آهستگی صدایش به دور خود جمع میکرد، مانند دیزی بوکانان (Daisy Buchanan)، قهرمان
داستانی از اسکات فیتزجرالد (Scott Fitzgerald).

برخلاف بسیاری از خوانندگانی که با آوایی بلند و گسترده و
نمایشی میخوانند، لی هنگامی موفق میشد شنونده ای را به حلقه شنوندگان خود اضافه کند
که به او با نرمی و ملایمتی وصف نشدنی و مملو از صمیمیت نزدیک می شد. او آنجا بود،
چهره به چهره تماشاگر، هرچند نمیتوانست مانند یک بازیگر لوده تماشاگرانش را با خنده
و چشمک میخکوب کند، اما کافی بود نیم ضرب در یک ترانه مکث کند یا نتی را کمی بالاتر
یا پایین تر از معمول بخواند، آنوقت بود که همه مجذوب میشدند. پگی لی به عنوان یکی
از افسونگرترین خواننده های پاپ، به خوبی از قدرت چنین اشاراتی باخبر بود.

The boy from Ipanema

لی در طی نیم قرن تماشاگران
کنسرت، خریداران صفحه و بینندگان فیلم را مسحور خود کرده و در دهه نود نیز با پشت
سر گذاشتن هفتادمین سالگرد تولدش، همچنان در زمینه اجرا، تولید صفحه و ترانه سرایی
فعال بود. او تنها یک بازمانده دوران گذشته نبود، بلکه یک فاتح و قهرمان بود. با
وجود چند بیماری خطرناک، چهار ازدواج ناموفق و ظهور راک اند رول، لی تنها زنی است
که توانست در دهه ۴۰،۵۰ و ۶۰ ترانه هایی در فهرست Top Ten داشته باشد.

لی،
تنها زنی بود که علاوه بر داشتن مقام خواننده بزرگ پاپ کلاسیک و Jazz، توانست در
زمینه ترانه سرایی برای خودش و دیگر خوانندگان به سطح بسیار بالای حرفه ای دست
یابد. از طرفی قابلیت بازیگری او در حدی بود که توانست کاندیدای جایزه اسکار شود.