ارکستر دوک الینگتون

بـا وجـود آنـکـه دوک الـیـنـگـتـون (۱۸۹۹-۱۹۷۴) در اصل نوازنده پیانوی Jazz بود اما ارکستر معروف او توانست سبک یگانه ای را برای موسیقی Jazz بدعت گذاری کند که تا

آن زمان وجود نداشت و دلیل آن چیزی جز انتخاب ساز و تنظیم کارهای ارکستر توسط شخص دوک نبود.

ادوارد دوک الینگتون بطور رسمی از سال ۱۹۱۷، فعالیت حرفه ای موسیقی خود را در واشنگتن DC آغاز نمود و سبک و شیوه نوازندگی پیانو او از افرادی چون James P.

Johnson و Willie “The Lion” Smith تاثیر گرفته شده بود.

Jump for joy

اولین اجرای بزرگ او در سال ۱۹۲۲ در نیویورک به همراه ارکستر نوازنده مشهور سازهای بادی یعنی Wilbur Sweatman بود که موفقیت در خور انتظار دوک را به همراه
نداشت. به واشنگتن برگشت و پس از مدت کوتاهی در سال ۱۹۲۳ دوباره به نیویورک بازگشت، اما اینبار به همراه گروهی از دوستان نوازنده خود از واشنگتن.

برخلاف سایر موسیقیدانان Jazz این الینگتون بود که با کمک ارکستر خود توانست موسیقی Hot Jazz مربوط به دهه ۱۹۲۰ را تبدیل به سویینگ زیبای دهه ۱۹۳۰ نماید. دوک با
پافشاری و فعالیت بی سابقه ای که در موسیقی سوئینگ انجام داد توانست تا سال ۱۹۷۰ این شاخه از موسیقی ارکسترال Jazz را زنده نگه دارد.

آثار ارکسترال الینگتون نسبت به موسیقیدانان معاصر خود غالبا” از طرح های ملودیک زیباتر و هارمونی قوی تری تشکیل شده بود. او حتی پا را فراتر از چهارچوب های معمول Jazz
گذاشت و در سال ۱۹۴۰ کنسرتو ای برای ترومپت تهیه کرد و بعد ها از ملودی زیبای این کنسرتو در قطعه معروف Do nothing till you hear from me استفاده کرد.

Do nothing till you hear from me

نگاه الینگتون به موسیقی بسیار آزاد و باز بود، او هیچ چهار چوب و قاعده خاصی را پذیرا نبود در باره ساخت و تنظیم کارها معتقد بود که : “روال معینی در کار نیست، اغلب خودم
قطعه را می نویسم و برای ارکستر تنظیم می کنم. گاهی هم از دوستان برای تنظیم مشورت می گیرم. اما آنچه مسلم است اگر قطعه ای را اجرا کردیم و خوب صدا داد آنرا بدون توجه به
محدودیت های موجود در قوانین موسیقی نهایی می کنیم”.