سجاد پورقناد
امروز نام بهزاد عبدی به عنوان یک آهنگساز موفق زیاد شنیده می شود، حجم قابل توجه فعالیت او و کیفیت آثار ضبط شده از وی نشاندهنده ظهور یک آهنگساز توانمند در نسل جوان است که می تواند تحولی در فضای موسیقی سمفونیک ایران ایجاد کند. بدون شک توانایی بهزاد عبدی در آهنگسازی و کار با ارکستر سمفونیک تاثیر به سزایی در سطح استاندارد های آهنگسازی مخصوصا در نسل امروز را می تواند داشته باشد و تا کنون هم داشته است. شناخت موسیقی ایرانی و حتی نوازندگی ساز ایرانی و تحقیق و آشنایی عالی با موسیقی امروز و دیروز جهانی، آثار عبدی را قابل پسند در نسل آشنا به موسیقی جهانی و ایرانی ساخته است و سیل سفارشات موسیقی به او گواه این مدعاست. با این هنرمند فعال و خوش ذوق درباره فعالیت های امروزش به گفتگو می نشینیم.
اکثر آثار گذشته شما موسیقی هایی را تشکیل می دهد که موسیقی صرف است و اخیرا حجم زیادی از آثار شما را موسیقی فیلم تشکیل می دهد، دلیل این تغییر مسیر چیست؟
مسیر تغییر نکرده و من همچنان مشغول ساخت موسیقی صرف به معنای کلاسیک آن هستم. در سه سال اخیر دو اپرا ساختم و اکنون هم مشغول کار روی یک اپرا هستم. موازی با موسیقی فیلم به کارهای قبلی هم مشغولم و حتما ادامه هم خواهد داشت.
من
همیشه به ساخت موسیقی برای تصویر علاقه داشتم، چه کارهایی مثل اپرا یا موسیقی فیلم و تئاتر. حتی حدود ۸ سال پیش در لهستان و ایران برای موسیقی تئاتر “آخرین گل” هم برنده بهترین موسیقی تئاتر هم شده ام. بالاخره به خاطر بیشتر شدن فعالیت
من در ایران و همچنین شناخته تر شدن آثارم میان هنرمندان، کم کم سفارشات موسیقی فیلم من افزایش یافته و به جایی رسیده که امسال در جشنواره فیلم فجر، ۶ موسیقی فیلم ساخته من بود.
با وجود این ۶ موسیقی فیلم و وجود سه فیلم در بخش مسابقه که مورد توجه بسیاری از منتقدین و موزیسین ها مثل استاد احمد پژمان قرار گرفت، چطور حتی کاندید بهترین موسیقی فیلم هم نشدید، در صورتی که سالهای قبل هم کاندید بودید و هم برنده این
جایزه! آیا مسئله خاصی با داوران پیش آمده یا این آثارتان افت کیفی داشته؟!
اصولا وقتی برای یک فیلم موسیقی می نویسم تمام تمرکز من همراهی موسیقی با فیلم است و هرگز به این فکر نمی کنم که آیا موسیقی این فیلم مستحق جایزه هست یا خیر. در سال ۸۸ که برای فیلم “آل” سیمرغ گرفتم و در سال ۸۹ که برای فیلم “فرزند
صبح” کاندیدا شدم، کاری در جشنواره ندیده بودم اما انتظار داشتم که آثار من مورد توجه داوران محترم قرار گیرد چون احساس می کردم که موسیقی فیلم به صورتی استاندارد نوشته و ضبط شده است.
در جشنواره سی ام نیز به همین منوال ادامه دادم و
سعی کردم که موسیقی هایی که برای فیلم نوشته بودم کاملا استاندارد به دور از صداهای سمپل (نمونه های کامپیوتری به جای ارکستر) و صد البته ملودی های مختص همان فیلم ها نوشته و ضبط شده بودند. امسال تقریبا تمام آثار را دیدم و به دور از هر
گونه تعصب نسبت به کارهای خودم احساس می کردم که شایستگی نامزدی بخش موسیقی را داشته باشم. البته نه فقط من که کارن همایونفر و حامد ثابت نیز جزو کسانی بودند که احساس می کردم نامزدی آنها بعید نیست که این اتفاق نیفتاد.
البته امسال در جشنواره جام جم موسیقی پویانمایی “افسانه ماردوش” برنده بهترین موسیقی پویانمایی شد.
۱ نظر