گفتگوی هارمونیک | Harmony Talk

موسیقی آفریقای جنوبی (۲)

سازهای غربی برای نواختن آهنگ های روستایی مورد استفاده قرار گرفتند که به نوبه خود باعث شد که سبک های جدید و دو رگه (ترکیبی) ساخت موسیقی (و همچنین رقص) در مراکز شهریِ در حال توسعه، افزایش پیدا کند.

مبلغان مذهبی

در اواسط دهه آغازین قرن نوزدهم، نمایش های سیار مبلغان مذهبی به آفریقای جنوبی رسید. در آغاز، این مبلغان، اجرا کننده های سفید پوستی بودند که صورت خود را شبیه سیاهپوستان گریم می کردند. اما در دهه شصت قرن نوزده بود که مبلغان سیاهپوست آمریکایی مانند ارفیوس مک آدو (Orpheus McAdoo) و ویرجینیا جوبلی سینگرز (Virginia Jubilee Singers) به اجرا در آفریقای جنوبی پرداختند و شهروندان آفریقای جنوبی را نیز تحت تأثیر قرار داده و باعث شدند که آن ها نیز کرهای این چنینی را راه اندازی کنند.

این سنت مبلغان با فرم های دیگر ترکیب شد و به پیشرفت ایسیکاتامیا (isicathamiya) انجامید که نخستین موفقیت بین المللی خود را در سال ۱۹۳۹ و با قطعه “Mbube” از سولمون لیندا (Solomon Linda) و ایونینگ بردز (Evening Birds) بدست آورد. بار ها روی این قطعه شگفت انگیز کار شده است و از این قبیل می توان به کار موفقیت آمیز پیت سیگر (Pete Seeger) با نام “Wimoweh” (که در واقع گونه دوم Mbube بود) و “The Lion Sleeps Tonight” که یک اثر کلاسیک جهانی است، اشاره کرد.

مبلغان همچنین شکل و انگیزه جدیدی به خوانندگان و گروه های کارناوال، از اقلیت «کیپ» نیز دادند. بدین ترتیب که آنها در سبک هایی از موسیقی مانند موسیقی سبک ترِ گوئما (Goema) به سازهایی مانند بانجو روی آوردند.


مارابی (Marabi)

 

در آغاز قرن بیستم، فرم های جدیدی از موسیقی دو رگه در بین جمعیت سیاهپوست شهرنشین منطقه های معدنی، مانند ژوهانسبورگ، شکل گرفتند.

مارابی موسیقی سبک کیبورد است که با ارگ های پدالی اجرا می شود که مخصوصا در محله های اقلیت نشین باب شد. در اصل هدف این موسیقی جدید جذب کردن مردم به میخانه های غیر قانونی بود و ریشه در سنت آفریقایی داشته و تحت تأثیر موسیقی ضربی و بلوز آمریکا نیز بود. این موسیقی از آکوردهای ساده و محدودی بهره می گرفت که در الگوهای بداهه نواخته می شدند که میشد تا صبح آنها را تکرار کرد. در موسیقی عبدالله ابراهیم، موزیسین جز، هنوز هم می توان رد پاهایی از این فرم پیدا کرد.

موزیسین های اولیه مارابی که نامشان میخانه های غیر قانونی و فساد اخلاقی را تداعی می کرد، نوعی فرهنگ زیر زمینی موسیقیایی را به راه انداختند و از ضبط آثار خود نیز خودداری کردند. هم مقامات سفید پوست و هم مخاطبان با تجربه تر سیاهپوست نیز از این موسیقی ابراز انزجار کردند، همانطور که موسیقی جز در آمریکا در آغاز به دلیل وسوسه برانگیز بودنش مورد انتقاد قرار گرفت.

اما ملودی های خوش آهنگ و ریتم های رقصان مارابی به موسیقی گروه های بزرگتر رقص مانند Jazz Maniacs، Merry Blackbirds و Jazz Revellers راه یافت. این گروه ها در دهه های سی و چهل به شهرت زیادی دست یافتند و در میان سیاهپوستان و سفید پوستان آفریقای جنوبی مخاطبان فراوانی پیدا کردند. در دهه های بعد، سبک مارابی-سوئینگ (marabi-swing) به اومباکانگا (mbaqanga) ارتقا یافت که مشخص ترین فرم موسیقی جز آفریقای جنوبی است و در دهه هشتاد باعث به وجود آمدن فرم های پوپولیستی در مناطق سیاهپوست نشین شد.

از دهه سی قرن بیست به بعد، با راه اندازی شبکه رادیویی برای سیاهپوستان و رشد صنعت بومی ضبط، مارابی به سرعت معروف شد. خیلی زود مدرسه ها نیز به آموزش سبک های موجودِ جز روی آوردند. به عنوان مثال، مدرسه تأثیرگذارِ موسیقیِ ویلفرد سنتسو (Wilfred Sentso) به نام مدرن پیانو سینکوپیشن (Modern Piano Syncopation) «موسیقی کلاسیک، جز سینکوپیشن و نوازندگی ساکسیفون و ترومپت» را در برنامه های آموزشی خود قرار داده بود.
در واقع، زبان موسیقایی اصیل آفریقای جنوبی در حال شکل گیری بود.

محبوبه خلوتی

محبوبه خلوتی

۱ نظر

بیشتر بحث شده است