همایون شجریان این قسمت را (قسمت ابوعطا) مانند دیگر قسمتهای تصنیف پخته و استادانه اجرا می کند که شاید تا بحال چنین اجرایی از او نشنیده بودیم. مخصوصا” قدرت همایو ن در اجرای “کی نهی بر سرم پای ای پری از وفاداری، شد تمام اشک من بس در غمت، کرده ام زاری” اوج تسلط خود را به حالتهای موسیقی ایرانی نشان داده.

آواز این اثر برخلاف قسمتهای ارکستری این تصنیف کاملا” از پتانسیلهای موجود در دستگاههای ایرانی استفاده کرده؛ ارکستر متاسفانه عملکرد ضعیفی در رنگ آمیزی سازی داشته به جز چند میزان، هیچگاه صدای سازی بالاتر نمی آید! حتی در جایی که قرار است تار همراه خواننده شود، صدای آن بقدری کم است که وجود موثری ندارد و نکته مهم دیگر تضادیست که ارکستر سر زدن ربع پرده با خواننده دارد! خواننده با ظرافت زیاد حتی در قسمتهای مختلف تصنیف، نتها را گاه از جای اصلی خود کمی کم و زیاد می گیرد ولی ارکستر جواب تعدیل شده می دهد!

این مشکل حتی در پیش درآمد اصفهان ساخته مرتضی نی داوود و تنظیم بی نظیر مرتضی حنانه وجود داشت که مورد گله علاقه مندان موسیقی ایرانی قرار گرفت (البته تفاوت تنظیم این اثر و تنظیم حنانه از زمین تا آسمان است!) باید اینجا اضافه کرد که در بافت هارمونی کلاسیک استفاده از ربع پرده بسیار مشکل است، ولی در اینجا هارمونی بود که باید کوتاه می آمد نه نی داوود!

“آتشی در سینه دارم جاودانی” معجزه سه دقیقه ای و عصاره ای از احساس مرتضی نی داوود است؛ کاش تنظیم این اثر با دقت و ظرافت باز نویسی و اجرا شود، تا این تصنیف نی داوود که به گفته خود او بهترین آهنگ اوست، زیباتر در یادها بماند.

در قسمت بعد در مورد موسیقی نی داوود و تنظیم مرتضی حنانه “هزاردستان” (ساخته زنده یاد علی حاتمی) صحبت می کنیم.