یادبودی برای لوید میلر (۴)

پیش از آن دیدار در سالت لیک سیتی، لوید میلر برایم نوشت: «بی‌صبرانه منتظر دیدار حضوری جدی درباره اهداف‌مان هستم؛ چه به صورت مشترک و چه فردی، تا بتوانیم تمام زمینه‌های مشترک و درک متقابل ممکن را بیابیم، چراکه تو اصلی‌ترین ارتباط من با دنیای بیرون هستی. من کاری را برای پول انجام نمی‌دهم، ولی خوشحال خواهم شد اگر بودجه‌ای عادلانه جمع‌آوری شود تا بتوانم برنامه‌ام را برای اشباع بازار از موسیقی واقعی و زیبا به منظور تعادل با فراوانی بیش از حد تاریکی و خشونت پیش ببرم. ما به آن نیاز داریم؛ اما نه تنها آن؛ فکر می‌کنم حتی اگر بیشتر موافق نباشی، می‌دانی از کجا می‌آیم؛ اما اشکالی ندارد. معجزه‌ای لازم است تا مفهوم موسیقی عالی من توسط بیش از فقط یک مشت آدم پذیرفته شود، در حالی که بدن و ذهن مردم توسط ستمگران راک و پاپ تسخیر شده‌اند! بدین ترتیب، هر پروژه‌ای که سالم، قابل تحسین و همسان با ارزش‌های اسلامی و مسیحیت قدیمی باشد، چیزی است که من بسیار خوشحال می‌شوم در آن همکاری کنم.»

ورای تمام این صداهای بلند، لوید واقعاً نسبت به موسیقی مدرن کنجکاو بود و حتی درباره سازندگان آن سوالات زیادی از مدلیب و من پرسید؛ سپس داستان‌هایی از همکاری خود با جف گیلسون در پاریس در اوایل دهه ۱۹۶۰ برایمان تعریف کرد.

در ادامه، لوید درباره ریتم‌های بلند و تسخیرکننده صحبت می‌کرد و از مهارت هند‌ی‌ها در تغییر الگوهای زمانی که بسیاری از موسیقیدانان را وادار به تحسین می‌کرد. کاترین نیز درباره یافتن ریتم‌هایی که رقصندگان فولکلور بلغاری را به وجد می‌آورد، صحبت می‌کرد.

آخرین باری که من با لوید و کاترین دیدار داشتم، به او خبر مریضی یکی از همکاران و سرفه‌های شدید او را دادم. لوید خندید و گفت: «او به دلیل سرفه، کار موسیقی را لغو کرد؟ سرفه هم می‌تواند ریتمیک باشد! می‌توانست فوق‌العاده باشد!»