گفتگوی هارمونیک

اشاعهٔ خبر زناشویی پنهانی دزدمونا، ناگهان ونیز را دچار ولوله کرد. برابانسیو پدر خودخواه و متعصب او، از شنیدن این خبر چنان بر آشفت که در دم از وهن عمل او به مجلس شکایت برد و اتللو را متهم کرد که با سخنان اغوا کننده دختر او را فریفته و برخلاف آیین دوستی و رسم میهمان پرستی نوعی خیانت در امانت کرده است.

در کرانهٔ دریای مواج و نیلگون شهر «ونیز» کاخی زیبا و با عظمت قرار داشت که از دیرباز متعلق به خاندان «برابانسیو» نجیب‌زادهٔ ونیزی و نمایندهٔ مجلس سنای آن دیار بود. دزدمونا دختر برابانسیو که در سراسر دوک‌نشین ونیز از حیث زیبایی نجابت و اصالت نظیر نداشت، در همین قصر می‌زیست و در پناه عطوفت پدری، زندگی مرفه و پر جلال خود را ادامه می داد. از آنزمان که دزدمونا پای به دوران بلوغ نهاده بود و شکوفهٔ جوانی و زیبایی او در حال شکفتن بود، صدها خواستگار از طبقات اشراف و سرشناس، به امید وصل و آرزوی کامیابی او به آستان وی رو می‌آوردند، ولی همه مأیوس و ناامید باز می‌گشتند. دزدمونا به جمال ظاهر و ثروت دنیوی توجهی نداشت؛ از جوانان خود‌ آراسته و جلف گریزان بود.

نوشته‌ای پیش رو دارید، خلاصه‌ای از اپرای اتلو است که احتمالاً توسط امیراشرف آریان‌پور به فارسی برگردانده شده است. (متن اصلی نام مترجم ندارد) اتللو، اپرایی در چهار پرده از آهنگساز ایتالیایی جوزپه وردی (آلیبرتو ایتالیایی آریگو بویتو) که در ۵ فوریه ۱۸۸۷ در سالن اپرای لا اسکالا در میلان به نمایش درآمد. این اپرا براساس نمایشنامه اتللو اثر ویلیام شکسپیر، آخرین اپرا وردی بود. لازم به ذکر است که روسینی هم یک اپرای اتلو را بر اساس لیبرتو (اپرانامه)ای از فرانچسکو ماریا بِریو دی سالْسا ساخت. داستانِ این اثر بر مبنای روایتی فرانسوی است نه بر اساس اتلوی ویلیام شکسپیر؛ چراکه نه روسینی از نسخهٔ انگلیسیِ اثر، یعنی نمایش‌نامهٔ شکسپیر، آگاه بود و نه اپرانویس او!