علیرضا میرعلی نقی

ساده ترین کار برای آن که مهارت اجرائی این خواننده هوشمند را بسنجیم این است که همین ترانه ها را با صداهای دیگری تجسم کنیم و بشنویم. گوش های ورزیده در موسیقی زود در میابند که ظاهر ساده و بی پیرایه خوانندگی گلپایگانی به این اسانی قابل تقلید نیست و چه بسا که به این خوبی از عهده بر نیایند چرا که گلپا تا جائی که می توانست در تمام اجزای قطعه مورد نظرش نظارت میکرد و سلیقه به خرج می داد. از جمله این که مضمون اشعار را هم خودش به شاعران یشنهاد می کرد: موی سپید، من تو را آسان نیاوردم به دست، تک درختی که در ای طوفان نشسته و… مدح مولا علی (ع) که چه خوش و گیرا خوانده است.

خانم موحد متمرکز بر اخذ نتایج بارآور بوده اند و به کاربردی کردن ایده ها اصرار داشته اند. یاد ندارم که استادی پیش از ایشان در دانشگاه (یا هر مکان دیگر) به مبحث بهداشت نوازنده و آموزش حرکت های صحیح و تمرین های سازنده برای حفظ بدن و تقویت کارآمدی های مجریان موسیقی، توجهی نشان داده باشد. این نمونه مشتی از خروار است.

پیش از هر سخنی باید تصریح شود که جایگاه نویسنده این یادداشت که به پاسداشت مقام بالای سرکار خانم دکتر آذین موحد تقدیم شده؛ چیزی بیش از یک ناظر ساده نیست، چرا که متاسفانه هیچ گاه افتخار شاگردی، همکاری همجواری و حتی هم‌نشیمی با ایشان نصیبم نبوده و آنچه که می دانم و به قول قدما، صرفا از مشاهدات و مسموعات است. چکیده این تأمل و تماشای ۳۱ ساله، یکی از نادرترین نتایج را پیش رو گذاشته است. 

در مقابل کسی که در برج عاج تفرعن «موسیقی کلاسیک» (!) خودش را حبس می‌کند، کار استوار از ارزش بیشتری برخوردار است. همین خصلت به او قدرت درک مسائل مردم و درد انسان‌ها را می‌داد ضمن این که پرنسیپ‌های عالی اخلاقی او را هم حفظ می‌کرد. عجیب این که او با همه فاصله عملی‌اش از موسیقی ایران ـ ردیف و ملحقاتش ـ مورد احترام و مراجعه موسیقیدانان این طبقه بوده است.

هوشنگ استوار با این که از خانواده اشرافی و اصیلی برخاسته بود، هیچ وقت تمایلی به زندگی مجلل نداشت، در تمام عمرش بسیار ساده و بی پیرایه زیسته و در بافت زندگی آموزگاری بوده است. وارستگی و آزادگی او جایی برای «اسنوبیسم» باقی نگذاشته و جالب‌تر این که زندگی موسیقایی او هم هیچ گاه به تفرعن و برج عاج نشینی «هنرمندان» موسیقی کلاسیک آلوده نشده است.