امین ماسوری

آدورنو بسط و اشاعه‌ی سیاست‌های بورژوازی را تحت عنوان صنعت فرهنگ و سطحی شدن هنر در خلق یک اثر هنری، مقابل هنر والا قرار می‌دهد. او موسیقی عامه‌پسند را نوعی کالای بی‌ارزش فرهنگی می‌داند که توانسته است بر زندگی توده‌ها احاطه پیدا کند و هرگونه تلاش به خِردورزی در درون جامعه‌ی بی‌طبقه‌ی مردم را از بین ببرد. با تعبیری که از آدورنو ارائه شد جای آن دارد پُلی به گذشته زده و نگاهی به وقایع سال ۱۳۳۲ داشته باشیم. پس از کودتای ۲۸ مرداد دولت دموکراتیک ایران به رهبری پیشوای ضد استعماری‌اش دکتر محمد مصدق با دسیسه‌ها و همکاری عوامل استعمار و لُمپن‌های دست نشانده‌ی داخلی سرکوب می‌شود.

نباید فراموش کرد که آهنگسازان کوچه‌بازاری از هوش و ذوق بالایی برخوردار بودند به‌طوری که گاه یک میزان یا یک جمله از آهنگ‌های عربی را وام گرفته، از آن آهنگی مجزا می‌ساختند که در اصطلاح موسیقیایی «نقل‌قول» و «واگویه» می‌کردند.

آغازگران موسیقی کوچه‌بازاری (۱) ایران را قاسم جبلی، ابراهیم سلمکی، منوچهر گودرزی و اسدالله باقری می‌دانند. بعدها نیز با وجود ده‌ها ملودی‌پردازِ این ژانر، در نسل دوم شخصیت‌هایی مانند: ناصر آهنیان، نصرالله ریاح‌پور، ناصر تبریزی، به‌ویژه یدالله بدر و سعید مهناویان آن‌را به اوج خود می‌رسانند.