یادگیری موسیقی ایرانی، به‌ویژه در حوزه نوازندگی سازهای تار و سه‌تار، معمولاً بر تمرین‌های انفرادی و تعامل مستقیم هنرجو با استاد استوار است. این الگو هرچند در تقویت مهارت‌های تکنیکی مؤثر است، اما در انتقال برخی از جنبه‌های مهم موسیقایی مانند شنود گروهی، هماهنگی، و توانایی هم‌نوازی با دیگر نوازندگان، کاستی‌هایی دارد. با توجه به اهمیت فزاینده‌ی تجربه‌ی جمعی در فهم و اجرای موسیقی، این پژوهش با هدف بررسی تأثیر کلاس‌های هم‌نوازی بر رشد مهارت نوازندگی هنرجویان تار و سه‌تار انجام شده است.
