سجاد پورقناد

شاید بنیانی ترین مشکلی که طیف مرکز حفظ و اشاعه در فهم روش و منش وزیری و هم مکتبان او داشته، عدم درک مفهومِ «علم» است. تا وقتی ما قدرت شناسایی پدیده های علمی را نداشته باشیم، در طبقه بندی مسائل مختلف فرهنگی، هنری، اجتماعی و… دچار مشکل می شویم. پدیده های علمی قابلیت تکرار دارند، مثلا می دانیم که اگر قیچی حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح در مصر اختراع نمی شد، به احتمال قریب به یقین بالاخره سالها بعد فردی دیگر این وسیله را اختراع می کرد، همینطور چرخ، نخ، سوزن و… ولی به قول محسن قانع بصیری: «اگر بتهوون سمفونی نه اش را نمی ساخت، امکان داشت که تکنیک های ارکستراسیون یا هارمونی او توسط فرد دیگری خلق شود ولی امکان نداشت کس دیگری یک سمفونی دقیقا مثل آن سمفونی بتهوون بسازد، چراکه هنر اصولا پدیده ای منحصر به فرد است»‌ (نقل به مضمون از یک گفتگوی شخصی)

نوشته ای که پیش رو دارید، نقدی است بر یکی از مصاحبه های مشهور زنده یاد محمدرضا لطفی در مورد آثار و فعالیت های زنده یاد علینقی وزیری. قرار بود این نوشته را ابتدا به رویت این استاد فقید برسانم و بعد از شنیدن نظرات ایشان، آن را منتشر کنم که متاسفانه مصادف شد با بیماری و فوت ایشان. پس از این اتفاق، این نوشته سالها منتشر نشد تا اینکه متوجه شدم این مصاحبه همچنان مورد استناد بعضی از علاقمندان موسیقی کلاسیک ایران قرار می گیرد، در نتیجه برآن شدم تا این نقد را به انتشار برسانم. تیتر این یادداشت را زنده یاد محسن قانع بصیری فیلسوف و نظریه پرداز نامی برای این مقاله انتخاب کرده است. یاد این سه استاد بزرگ فرهنگ و موسیقی ایرانی گرامی باد