سجاد پورقناد

کلا دو تا کانون موسیقی چنگ بود، یکی در خیابان دمشق بود حد فاصل ولیعصر و فلسطین، یک خانه قدیمی بود که بسیار زیبا بود که برای خودش وصفی دارد. مرحوم محمدرضا گرگین زاده، بهترین اساتید را برای این کانون می‌ آورد، از آقای پرویز منصوری و مصطفی‌کمال پورتراب و حسین دهلوی بگیرید تا آقای نصرالله ناصح‌پور و علی‌اکبر شکارچی و… کتاب فروشی اش، یعنی بخشی که نوت ها را می‌فروشند زیر نظر آقای محمدرضا درویشی بود، خیلی عالی بود.

بنده یک مقدار عصبی و خجالتی بودم، در حضور بقیه اگر کسی به من حرفی می‌زد سرخ می‌ شدم. اصولاً به گونه‌ای تربیت شده بودم برای زندگی نکردن! منتها عشقم آنقدر عجیب و غریب و زیاد بود که حد نداشت. ویولون من را یک خانمی برایم خرید که در آن زمان، یکی از برجسته‌ترینِ اهالیِ مطبوعاتی ایران بود؛ الان سالهاست که در گوشه‌ای زندگی می‌ کند، خانم فرزانه بهزادی، مدیر مجله علمی دانستنی ها.

من سال­هایِ سال از موسیقیِ ایرانی که مظاهرش مثلاً وفایی بود و اسدالله ملک بود واقعا بدم می‌ آمد! ببخشید، اینقدر واضح صحبت می‌­کنم! اما واقعاً این بود و بهتر است که اینرا بگذاریم به حساب جوانی و کم سنی و نداشتنِ تجربه و شناخت.

کاملاً خاطر حضورم هست که دلار ۱۶ تا یک تومانی بود. یک ویولن چک برایم خرید، سه هزار تومان که می‌ شد ۲۰۰ دلار که سال‌ها! آنقدر ذوق داشتم که حتی یادم هست که داشت باران می‌آمد، من از دیدن باران به شوق می‌ آمدم… تقاطع خیابان ایرانشهر سال ۶۰ الی ۶۱ همه منازل ویلایی بود، غیر از ۳ الی ۴ تا تا ساختمان بلند اداری؛ همه خوش ساخت بود و دارای باغ و باغچه بود. از تصور هوای بارانی و باغ و باغچه و بوی خاک، مست بودم.

بنده در سالِ ۱۳۶۹ کانونِ موسیقیِ رودکی، تقاطع خیابانِ ولیعصر، می‌ رفتم. حقیقتا کلاس هایِ موسیقی بسیار اَندک بود. در کلِ تهران کلاس هایِ موسیقی مجموعا ده تا هم نمی‌شد.