روز جمعه گذشته رابرت مک فرین پدر (Robert McFerrin Sr) اولین مرد سیاهپوستی که در اپرای متروپولیتن نیویورک به اجرای سولو پرداخت، بر اثر حمله قلبی درگذشت. او همچنین پدر رهبر ارکستر و خواننده موفق و برنده جایزه گرمی Grammy بابی مک فرین (Bobby McFerrin) است.
در سال ۱۹۵۳، مک فرین برنده یک فراخوان ملی در اپرای متروپولیتن شد و اولین حضورش در صحنه این اپرا، اجرای نقش اموناسرو (Amonasro) در اپرای آیدا (Aida) اثر جیوزپه وردی (Giuseppe Verdi)، حضور اولین بازیگر سیاهپوست در این گروه را در تاریخ رقم زد. مک فرین در طی سه فصل در ۱۰ اپرا به ایفای نقش پرداخت.
ماریان اندرسون (Marian Anderson) خواننده توانای سیاهپوست آمریکایی، متولد ۱۸۹۷، اولین خواننده سیاهپوستی است که در اپرای متروپولیتن به اجرای برنامه پرداخت.
وی در این زمان ۵۸ ساله بود و تا قبل از این زمان، علی رغم اینکه از سال ۱۹۲۴ وارد دنیای موسیقی شده و موفقیت فراوانی کسب کرده بود، اما به دلیل تعصبات نژادی نتوانست در اپرا به ایفای نقش بپردازد. جالب اینکه حضور رابرت مک فرین تنها سه هفته پس از اولین حضور این بانوی خواننده کنترآلتو (بم ترین صدای زنانه) در یک نقش مهم اپرایی، انجام گرفت.
مک فارن در فیلم موزیکال “پورگی و بس” (Porgy and Bess) محصول سال ۱۹۵۹ نیز، به جای سیدنی پواتیه Sidney Poitier بازیگر سیاهپوست محبوب این فیلم، خوانده است.
فرزند او، بابی مک فرین پسر، بیش از هرچیز برای ترانه بسیار موفق خود در دهه ۸۰ به نام Don’t Worry, Be Happy شهرت دارد.
در سال ۱۹۹۳، پدر و پسر همراه با ارکستر سمفونیک سنت لوییس به اجرای برنامه پرداختند که در آن مک فرین پدر به تک خوانی پرداخت و پسر به عنوان رهبر مهمان حضور یافته بود.
بابی مک فرین در مصاحبه ای با اسوشیتدپرس در سال ۲۰۰۳ چنین گفته است:” تمام کارهای من در زمینه موسیقی ملهم از آثار اوست. هنگامی که من به رهبری گروه کر میپردازم، به دنبال صدای او هستم. تاثیر موسیقیایی او بسیار عمیق است و من نمیتوانم هیچ کاری را بدون شنیدن صدای او انجام دهم”
مک فرین متولد آرکانزاس (Arkansas) و یکی از ۸ فرزند یک کشیش باپتیست متعصب بود که خواندن هر آوازی غیر از گاسپل (موسیقی کلیسایی) را برای تمام فرزندان خود نهی کرده بود. اما این سختگیری با رفتن رابرت جوان به سنت لوییس در سال ۱۹۳۶، جایی که یک معلم موسیقی وی را “کشف” کرد و به تشویق او پرداخت، به پایان رسید.
بشنوید قسمتی از Rigolettoساخته وردی با صدای رابرت مک فرین
مک فرین در اواخر دهه ۴۰ و اوایل دهه ۵۰ در برادوی (Broadway) به خواندن پرداخت و در با گروه ملی اپرای سیاهان (National Negro Opera Company) و گروه اپرای سیاهان نیویورک (the New York City Opera Company) به کار پرداخت.
وی در سال ۱۹۷۳ به سنت لوییس بازگشت و در سال ۱۹۸۹ دچار حمله قلبی شد. با این حال صدای زیبای آوازی او آسیبی ندید و مک فرین تا سالها پس از آن همچنان به اجرای برنامه می پرداخت. در سال ۲۰۰۳، زمانی که از طرف اپرای آمریکا از او تجلیل به عمل آمد، پزشکان آغاز بیماری آلزایمر را در وی تشخیص داده بودند.
چالز مک کی (Charles MacKay)، کارگردان ارشد اپرای تئاتر سنت لوییس صدای باریتون (صدایی بین بم و زیر مردانه یعنی بین باس و تنور) مک فرین را “زیبا، مردانه، قدرتمند و پر احساس توصیف کرده است. مک کی در سال ۲۰۰۳ چنین گفت:” او با چنان شوق و تعهدی میخواند که همواره برای من لذت عمیق شنیدن صدایی زیبا و تعلیم یافته را زنده میکرد”
۱ نظر