بلاونتِ افسرده در ژانویه ۱۹۴۳ از زندان آلاباما در واکر کانتی، جاسپر نامه ای به United States Marshals Service نوشت که در آن از ضعف عصبی ناشی از فشارهای زندان، تمایل به خودکشی و ترس مدام خودا ز مورد تجاوز قرار گرفتن نوشته بود. سرانجام با مورد او موافقت شد و در ژانویه ۱۹۴۳ تا پنسیلوانیا اسکورت شد.
به او اجازه داده شد که روزها به امور جنگلداری بپردازد و شب ها به اجرای پیانو. روانپزشک های زندان بلاونت را اینگونه توصیف کردند «شخصیتی روانی با انحرافات جنسی اما سیاهپوستی روشنفکر و تحصیل کرده».
بلاونت در مارس ۱۹۴۳ به دلیل بیماری فتق از سربازی معاف شد. او با تجربه ها و اوقاتی تلخ به بیرمنگام بازگشت. دوباره گروهی تشکیل داد و به صورت حرفه ای به اجرا پرداخت. با درگذشت خاله مادرش در سال ۱۹۴۵ بلاونت دیگر دلیلی برای ماندن در بیرمنگام نمی دید. در نتیجه گروه را منحل کرد و همراه با موج آفریقایی-آمریکایی های جنوب آمریکا که در طی و پس از جنگ جهانی دوم به شیکاگو نقل مکان کردند به آنجا رفت.
سال های زندگی در شیکاگو (۱۹۴۵-۱۹۶۱)
بلاونت خیلی زود توانست در شیکاگو کار پیدا کند. همکاری او با وینونی هریس (Wynonie Harris)، خواننده بلوز، اهمیت زیادی داشت زیرا با هریس بود که بلاونت نخستین آثارش که دو اثر تک قطعه ای بود را ضبط کرد. این دو اثر “Dig This Boogie/Lightning Struck the Poorhouse” و “My Baby’s Barrelhouse”/”Drinking By Myself” بودند. “Dig This Boogie” اولین تکنوازی پیانوی بلاونت بود که ضبط شد. او همچنین با گروه محلی و موفق Lil Green همکاری کرد و چندین ماه نیز در استریپ کلاب های شهر کلیمت به اجرای موسیقی bump-and-grind پرداخت.
بلاونت در ماه اوت سال ۱۹۴۶ برای مدتی طولانی در باند Club DeLisa به رهبری و با آهنگسازی فلچر هندرسون (Fletcher Henderson) مشغول به کار شد. مدت ها بود که بلاونت هندرسون را تحسین می کرد اما زمانی که با او شروع به همکاری کرد هندرسون داشت بخت و اقبال خود را بیشتر به خاطر عدم ثباتش از دست می داد (موزیسین های گروهش اکنون نوازندگان متوسطی بودند در حالیکه در گذشته ستاره های خوبی را به کار گمارده بود).
هنرسون بلاونت را به عنوان پیانیست و تنظیم کننده و به جای مارل یانگ (Marl Young) استخدام کرد. تنظیم های او در ابتدا نمایانگر حدی از تأثیرپذیری از موسیقی بیپاپ بود. هرچند هندرسون موسیقی جدید را تشویق می کرد اما اعضای گروه در برابر آن مقاومت می کردند.
بلاونت در سال ۱۹۴۸ مدت کوتاهی در گروه سه نفره ای به اجرا پرداخت. اعضای این گروه عبارت بودند از کولمن هاوکینز (Coleman Hawkins)، ساکسیفونیست و استاف اسمیت (Stuff Smith)، ویولونیست که هر دو از موزیسین های برجسته دوره سوئینگ بودند.
هیچ دیسکی از اجرای این گروه در دست نیست. اما دوئتی از بلاونت-اسمیت وجود دارد که در خانه ضبط شده است و به نظر می آید که در سال ۱۹۴۸ یا ۱۹۴۹ ضبط شده باشد. این قطعه را می توان در Sound Sun Pleasure یافت. همچنین یکی از قطعه های سان را که اواخر عمر او ضبط شده بودند نیز در Tribute to Stuff Smith از بیلی بنگ (Billy Bang)، ویولونیست، مورد استفاده قرار گرفته است.
You have shed a ray of snsuihne into the forum. Thanks!