گفتگوی هارمونیک
کستی خوش شانس تر از کاوالی بود، او در سال ۱۶۶۸ از طرف امپراطوری وین از او درخواست شد تا اپرایی بنویسد، این اپرا آنقدر طولانی بود که یک اجرا را در دو روز تقسیم کردند و موفقیتی بسیار بزرگ بود.
در اواخر قرن هفدهم آهنگسازان آلمانی و انگلیسی سعی کردند سنت اولیه خود را در اپرا جای دهند اما در اوایل قرن هجدهم برآن شدند تا اپرای ایتالیایی را وارد آثار خود کنند که به شیوه ای بین المللی در دستان آهنگسازانی چون هندل بدل شد و این تنها فرانسه بود که مخالفت می کرد.
این شیوه به قرن نوزدهم نیز راه یافت و روش‌های اپرای ایتالیایی همواره استانداردی بین المللی بود، اگرچه در اواسط این قرن بود که آهنگسازانی چون؛ فن وبر (Carl Maria von Weber) از آلمان و هکتور برلیوز (Hector Berlioz) از فرانسه احساس کردند که باید کاری در جهت جلوگیری از ادامه تاثیر ژرف اپرای ایتالیایی انجام دهند.
در اواخر قرن هفدهم منتقدان اعتقاد داشتند که باید فرمی جدید و والاتر از اپرا اعمال شود و به نوعی «اپرای جدی» (opera seria) در ایتالیا و اروپا تا اواخر قرن هفدهم ادامه یافت و تاثیر آن را می‌توان در آثار آهنگسازانی چون کارلئ فرانچسکو پولارولو (Carlo Francesco Pollarolo) و الساندرو اسکارلاتی (Alessandro Scarlatti) یافت. این تغیرات؛ سادگی در مضمون، عدم وجود عناصر کمدی، کم شدن تعداد آهنگ‌ها، مضمون‌ها بیشتر به سوی تراژدی کلاسیک و یا مدرن فرانسه گرایش دارد که همین قابلیت صادقانه و عرفانی آن را بالا برده و قدرت مطلق پادشاهی نیز در آنان بیان شده است.
در قرن هفدهم اپراهای کمدی تنها برای مراسم خاصی تولید می شدند ولی در اوایل قرن هجدهم فرم کمدی اپرا در شهر ناپل-ایتالیا به نام اپرا بوفا (opera buffa) به وجود آمد و از سال ۱۷۳۰ سرتاسر ایتالیا را فراگرفت. «اپرا بوفا» از «اپرای جدی» با برخورداری از این ویژگی‌ها متمایز می‌شود: «اهمیت به بازی بر روی سن و در نتیجه نیاز به موسیقی برای دنبال کردن تغییرات در نمایش و تاکید بر روی بیان کلمات، انتخاب خوانندگانی که خود از بهترین بازیگران باشند که قادر به اجرای نمایش به طور متقاعد کننده و باورپذیری بودند و هماهنگی با نوازندگان ارکستر داشته باشند.»
زمانی که تنها صدا مطرح بود، به تکنیک خواندن اهمیت داده نمی شد، کلمات به غلط تلفظ می شدند، اشتباهات تکراری در ریتم و ملودی وجود داشت. در نیمه دوم قرن هجدهم اپرای کمدی موفقیت‌های خود را مدیون نمایش نامه نویس کارلو گولدونی (Carlo Goldoni) و آهنگساز بلاداسر گالوپی (Baldassare Galuppi) بود.
۱ نظر