گفتگوی هارمونیک
کورت هربرت آدلر (Kurt Herbert Adler) کارگردان و رهبر اپرا (۱۹۰۵-۱۹۸۸) در سال ۱۹۳۸ بعد از تجربه های اولیه و تمارین فراوان در زمینه های مختلف موسیقی و تئاتر در اتریش، آلمان و ایتالیا، به آمریکا رفت. به مدت ۵ سال برای تشکیل گروه کر، در کمپانی اپرای شیکاگو (chorus of the Chicago Opera Company) کار کرد. مرولا (Gaetano Merola) که درباره او شنیده بود، او را به اپرای سن فرنسیسکو (San Francisco opera) در سال ۱۹۴۳ در مقام گرداننده اجراهای کر، دعوت کرد.
زمانی که سلامتی و انرژی مرولا بر اثر بیماری کاهش میافت، مسئولیتهای بیشتر و بیشتری به آدلر محول می شد، اما زمانی که مرولا در سال ۱۹۵۳ از دنیا رفت، آدلر جزء منتخبین جانشینی او نبود! بعد از ۳ ماه کار به عنوان کارگردان هنری و با یاری مدیر آنجا، روبرت وات میلر (Robert Watt Miller)، آدلر به عنوان کارگردان کمپانی برگزیده شد.
هدف او برای گرفتن این مقام متعدد بود؛ یکی از آنها گسترش دادن فصل بندیهای اجراها بود، اما اجراهایشان در ابتدای سالهای ۶۰ همانقدر محدود بود که در زمان مرولا.
از اجرا برای روز کارگر (Labor Day) به اجرا برای افتتاحیه اپرای متروپالیتن (Metropolitan Opera) به منظور سرمایه گذاری روی آمادگی خوانندگان (از طریق دادن چهارده اپرا با دو یا سه اجرا)، به تدریج، همانطور که در SFO 1969 دیده می شود، یازده اپرا با پنج یا شش اجرا برای هر کدام، داشتند، در حالی که دوره آن فصل تا اواخر نوامبر ادامه داشت.
هدف دیگر او، معرفی استعدادهای جدید بود، بدین منظور، به طور خستگی ناپذیری با دیدن اجراها در اپراهای اصلی و فرعی به دنبال خوانندگان جدید می گشت، هم آمریکایی هم اروپایی. او صدای لئونتین پرایس (Leontyne Price) را در رادیو شنید و به او پیشنهاد نقشی در “دیالوگهای کارملیتس” (Dialogues of the Carmelites) در سال ۱۹۵۷ را داد و این اولین اجرای اصلی پرایس روی صحنه بود. چندی بعد در همان فصل در دقایق آخر قبل از اپرا، او را جایگزین آنتونیتا استلا (Antonietta Stella) برای نقش آیدا کرد که این نقش تحسین بین المللی برای او داشت.
ولی هدف سومش او چه بود!علاقه آدلر در طول سالها، برقراری ارتباط محکم تر با مدیران صحنه اپراها بود و تلاش برای قوی تر کردن بخشهای نمایشی و تئاترگونه در اجرای اپرا. بدین منظور او از حمایت فوق العاده ژان-پییر پونه له (Jean-Pierre Ponnelle) طی رابطه ای طولانی با او برخوردار بود. (پونه له، مدیر صحنه اغلب بحث برانگیزی بود که مشارکت خود را با SFO در سال ۱۹۵۷ آغاز کرد.)
چندین نوآوری توسط آدلر مورد تایید قرار گرفت، از جمله برنامه اپرای مرولا (بعد از اولین کارگردان اصلی اپرا نام گرفت) که در فصل ۵۵-۱۹۵۴ کارش را آغاز کرد. برنامه های آنها سالانه به طور تقریبی ۲۳ خواننده با استعداد، چهار دستیاراستادی و یک دستیار مدیر صحنه بود که در یک فرصت ناب برای هنرآموزگاری و شرکت در کلاسهایی که استادان خبره به شاگردان با مهارت، به طور حرفه ای به مدت یازده هفته در طول تابستان تدریس می کردند. بسیاری از شاگردان حرفه ایهای بین المللی شدند که در میان آنها می توان از کارول فانز (Carol Vaness) و تامس هاپسون (Thomas Hampson) نام برد.
کورت آدلر
ابداع دیگر، اپرا در پارک بود (Opera in the Park) که از سال ۱۹۷۲ کنسرتهای رایگان سالانه ای را در دروازه طلایی پارک در روز یکشنبه به دنبال شب افتتاحیه فصل پاییز، برگزار می کردند. اجرا کنندگان آن را هر ساله هنرمندانی که در افتتاحیه اجرا می کردند به همراه اپرا ارکسترای سن فرنسیسکو بودند. ورود عموم در این کنسرت آزاد بود و نزدیک به ۳۰۰۰۰ تماشاچی را جذب میکرد. این کنسرت به همراهی پارک خیریه سن فرنسیسکو (non-profit San Francisco Parks Trust) و موسسه خیریه و ضبط سان فرنسیسکو (San Francisco Chronicle Charities) برگزار می شد.
کورت هربرت آدلر کسی است که اغلب از او به عنوان شخصی مشکل پسند و گاهی بی رحم در کار یاد می کنند. اگرچه در یادداشتهای کتفیلد تیلور (Chatfield-Taylor) آمده است: “خوانندگان، رهبران، کارگردانان و طراحان بعد از اجرای هر فصل، باز فصل بعد باز می گشتند… آنها باز می گشتند زیرا آدلر SFO را به عنوان کمپانی بین المللی ای قابل احترام اداره می کرد که در حد بسیار حرفه ای کار می کردند و در فضایی گرم و صمیمانه، اجراهای بسیار جالبی را به آنان تقدیم می کرد.” در میان کسانی که پیشنهاد تجربه های جدید، هیجان انگیز و شهامت آمیز به آنها داده شده بود می توان از: گرینت ایوانز (Geraint Evans) خواننده ای از ولس (Welsh)، لئونتین پرایس (Leontyne Price) و لوچینیا پاواروتی (Luciano Pavarotti) نام برد.
در دهه ۷۰، کمپانی آنها بسیار موفق بود و توانست بهترین (cream of the crop) اجراها را از خوانندگان سرشناس بین المللی، به تماشاچیان تقدیم کند و آدلر اغلب با آوردن افراد ناشناس برای دادن اولین اجراهای آمریکایی خودشان و یا متعجب کردن همگان با جایگزین کردن خوانندگان سرشناس به علت مریضی خوانندگان اصلی، شبهایی پر شوری را در اپرا ایجاد می کرد! مثلا جایگزین کردن پلاسیدو دومینگو (Plácido Domingo) به جای کارلو کوساتا (Carlo Cossutta) یکی از این اتفاقات بود؛ دومینگو در حالی که سه ساعت از اولین شب اجرای اوتلو (Otello) می گذشت، به سن فرنسیسکو پرواز کرد و اتفاقی دیگر جایگزینی لئونتین پرایس بود در نقش آیدا، وقتی که تنها یک دقیقه به شروع نمایش مانده بود!
از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۹ رادیوی سن فرنسیسکو KKHI در موج های AM و FM اجراهای شبهای جمعه اپرا را از طریق استریوهای بزرگ و بلندگوهای با قابلیت تغییر پذیری تن صدا، پخش می کرد. این پخش ها توسط گویندگانی مشهور همچون اسکات بیچ (Scott Beach) و فرد چری (Fred Cherry) اجرا می شد.
در تابستان ۱۹۷۲ اپرای سن فرنسیسکو پنجاهمین سالگرد خود را با دادن کنسرت رایگان در (Sigmund Stern Grove) جشن گرفت.
آدلر به همراه بسیاری از خوانندگانی که در تاریخ این کمپانی شرکت داشته اند بیشتر برنامه ها را رهبری کرد،. خواننده صدای تنور سرشناس Lauritz Melchior، بیشتر ارکستر را سرپرستی می کرد تا اینکه خود بخواند، اجرای مارش مشهور یوهان اشتراوس (Johann Strauss I)، احتمال می رود که آخرین اجرای رسمی وی بوده باشد.
یکی از نکات برجسته برنامه آن شب، اجرای اثرگذار “مادام باتر فلای” (Madama Butterly) از قطعه دوئت لاو (love duet) به همراه خواننده سوپرانو آلبانز (Licia Albanese) و خواننده تنور، جاگل (Frederick Jaegel) بود. آدلر در ۱۵ دسامبر ۱۹۸۱ باز نشسته شد.
۱ نظر