ارکستر فیلارمونیک لس انجلس (Los Angeles Philharmonic Orchestra) یا LAPO در سال ۱۹۱۹ توسط موسیقیدان میلیونر؛ ویلیام آندروز کلارک (William Andrews Clark) و والتر هنری روتوول (Walter Henry Rothwell) که اولین کارگردان موسیقی ارکستر بود، به وجود آمد. تمرینات از ۱۳ اکتبر آغاز شد و اولین کنسرت ارکستر در بیست و چهارم همان ماه در تالار تریتنتی در مرکز شهر لس انجلس برگزار شد. یک سال پس از آن ارکستر به کلیسایی نقل مکان کرد که در سال ۱۹۰۷ ساخته شده بود و با ورود ارکستر به آنجا به تالار فیلارمونیک تغییر نام داد. علی رغم این تغییر نام، سالن اصلی آنجا به عنوان مکانی برای نیایش باقی ماند و ارکستر مجبور بود برای کنسرتهای خود از اطراف کلیسا استفاده کند.
LAPO از جذابیتهای کالیفورنیا برای اروپائیان مهاجر سود برده، چرا که بسیاری از کارگردانان برجسته موسیقی ارکستر، مهاجرین اروپایی بودند که بیشتر در زمان جنگهای جهانی به آمریکا پناه آورده بودند، از جمله روتوول که بانی ارکستر نیز بود و پس از مرگ وی، Schnéevoigt Georg از سال ۱۹۲۷ تا ۲۹ کارگردان موسیقی ارکستر بود، آرتور رُدزینسکی (Artur Rodzinski) از ۱۹۲۹ تا ۳۳، در همان سال اوتو کلمپر (Otto Klemperer) این سمت را برعهده گرفت، پس از وی هم ادوارد فان بینوم (Eduard van Beinum) از ۱۹۵۶ تا ۵۹.
بعد از مدتی رکود در فعالیت ارکستر، ارکستر فیلارمونیک لس انجلس در سال ۱۹۶۹، ارنست فلیشمان (Ernest Fleischmann) را به عنوان مدیر خود برگزید. در زمان طولانی حضور وی ارکستر اقدامات نوینی را انجام داد، همانند؛ خلق انجمن موسیقی ارکستر فیلارمونیک لس انجلس و گروه جدید موسیقی فیلارمونیک لس انجلس و اجرای مجموعه کنسرتهایی با این دو گروه به نام “چتر سبز”؛ هر دو گروه به همراه آهنگسازان و موسیقیدانان خود ارکستر همراهی می شدند اما مجموعه کنسرتهایی ارائه می دادند که از سنتها و رسوم پیشینه کنسرتهای فیلارمونیک جدا و متفاوت بود.
به تدریج روش این دو گروه توسط ارکسترهای دیگر دنیا تقلید شد، اما در آن زمان این نوع اجراها به نوبه خود بسیار تازه بود و از فلسفه فلیشمان نشات می گرفت، معروفترین این کنسرتها در ۱۶ مه ۱۹۸۷ در مرکز موسیقی کلولاند برگزار شد با عنوان “ارکستر مرده است، زنده باد اجتماع موسیقیدانان”.
در سال ۱۹۶۲ زوبین متا (Zubin Mehta) دوره طولانی و پر از تولیدات خود را به عنوان کارگردان موسیقی LAPO آغاز نمود. او صدای ارکستر را شفافیت بخشید و مجموعه ضبطهای درخشاتی را خلق کرد. زمانی که زوبین مهتا در سال ۱۹۷۸ ارکستر را به قصد فیلارمونیک نیویورک ترک کرد، فلیشمان توانست کارلو ماریا جیوانی (Carlo Maria Giulini) را متقاعد کند تا کارگردانی موسیقی ارکستر را بر عهده گیرد. از دوره جیووانی به همراه ارکستر به شایستگی یاد و تقدیر شده اگرچه او بعد از مرگ همسرش از آنجا استعفا داد و به ایتالیا بازگشت.
پس از وی، فلیشمان به آندره پروین (André Previn) روی آورد، بدین امید که رهبری او بتواند در آن زمان که ارکستر در استودیوی هالیوود به سر می برد به موفقیت و خلاقیت ارکستر بیفزاید و رابطه بین رهبر، ارکستر و شهر هالیوود را بهبود بخشد. درحالی که پروین از لحاظ موسیقی پیشرفت رضایت بخشی داشت، دیگر رهبران همچون؛ کورت ساندلینگ (Kurt Sanderling)، سیمون راتل (Simon Rattle) و اسا-پکا سالونن (Esa-Pekka Salonen) از لحاظ مالی موفقیت بیشتری برای ارکستر کسب کردند. بارها بین پروین و فلیمان اختلافات اساسی ایجاد می شد، به خصوص هنگامی که فلیشمان قصد داشت سالونن را رهبر اصلی میهمان منسوب کند، مخالفت سرسختانه پروین باعث شد که سفر به ژاپن (که از ارکستر به رهبری سالونن دعوت شده بود) لغو گردد. اما به هر روی چهار ماه پس ار آن پروین استعفا داد و سالونن از اکتبر ۱۹۹۲ کار رسمی خود را آغاز نمود.
در سال ۱۹۶۴ فیلارمونیک ارکستر لس انجلس به غرفه موسیقی مرکز شهر لس انجلس نقل مکان کرد، آنان این تالار را به طور مشترک به همراه انجمن اپرای شهر و گروه موسیقی دیگری استفاده می کردند، فضا برای ارکستر محدودتر و غیرقابل تحمل تر شد. از سال ۱۹۹۲ با رهبری سالونن (رهبر جوان و پرشور فنلاندی، شخصی که برنامه ریزیش موسیقی ارکستر را در قرن بیستم تثبیت نمود)
در پایان قرن بیستم LAPO خود را به عنوان یکی از ارکسترهای مهم دنیا معرفی کرد و موسیقی معاصر را نیز گسترش می بخشید. مکان جدید و ثابت ارکستر در تالار والت دیزنی بود، با طراحی عجیب و جذاب از جنس تیتانیم و نمای بیرونی آن از استیل که در سال ۲۰۰۳ به طور رسمی بازگشایی شد. علاوه بر اجراهای مهم، ارکستر در قرن گذشته، تاریخچه حضور در فیلم را نیز دارد، مخصوصا زمانی که در سال ۱۹۴۰ موسیقی متن فیلم والت دیزنی به نام “فانتازیا” را ساختند (انیمیشنی که باعث محبوب شدن هرچه بیشتر موسیقی سمفونیک در آمریکا شد)
در سال ۱۹۷۳ ارکستر فیلارمونیک لس انجلس، اولین ارکستر آمریکایی بود که به جمهوری خلق چین سفر کرد و در تالار بزرگ پکن به اجرا برای مردم پرداخت. در سال ۱۹۹۹ با رهبری ولفانگ ساوالیچ (Wolfgang Sawallisch) اولین ارکسترآمریکایی بود که در ویتنام حضور یافت!
۱ نظر