گفتگوی هارمونیک
لا بوهم (La bohème) اپرایی در چهار قسمت اثر جاکومو پوچینی (Giacomo Puccini) و اشعار اپرا از لوئیجی ایلیسا (Luigi Illica) و جوسپه جوسوکا (Giuseppe Giacosa) که اولین اجرای جهانی آن در اول فوریه ۱۸۹۶ در تئاتر رجیو شهر تورین ایتالیا، با رهبری آرتور توسکانینی جوان و جان پیرس (Jan Peerce) در نقش رودولفو و لیسیا آلبانس (Licia Albanese) در نقش می می به روی سن رفت.
از آنجایی که این اثر به عنوان استاندار اپرای ایتالیایی شناخته شد، یکی از اپراهایی است که به طور ملی و بین المللی بارها و بارها در طی سالها اجرا شده است.
“لا بوهم” دومین اپرایی است که به دفعات فراوانی در آمریکا اجرا شده که اولین آن اپرای “مادام باترفلای” اثر خود پوچینی بوده است. در سال ۱۹۴۶ چهل سال پس از اولین اجرای جهانی لا بوهم، توسکانینی به همراه ارکستر سمفونیک NBC آن را برای رادیو اجرا کرد.
این اجرا بر روی دیسکت ضبط شد و این تنها اثر ضبط شده این اپرا با رهبر اصلی آن می باشد.
پوچینی این اپرا را بر اساس رمان (Scènes de la vie de bohème) نوشته هنری مورگر (Henri Murger) ساخت.
همانند نمایشنامه این رمان که توسط خود مورگر و تئودور باریر (Théodore Barrière) در سال ۱۸۴۹ نوشته شد، اشعار اپرا نیز بر روی رابطه بین رودولفو و میمی تکیه دارد و با مرگ میمی پایان می پذیرد.
قسمتی از “Oso avefanci ulla
” از اپرای لابوهم را بشنوید
همچینین باز همانطور مثل نمایشنامه، در اشعار اپرا، دو شخصیت رمان، میمی و فرانسین، ادقام شده در تنها شخصیت میمی هستند.
بیشتر اشعار بر اساس خود رمان سروده شده و تنها بعضی از آنها ابتکار خود شعرای اپرا است که باز الهام گرفته شده از اتفاقات و شخصیتهای مورگر می باشند.
بیشتر قسمتهای بخش اول و چهارم، رمان را دنبال میکنند تنها قسمت های پایانی این دو بخش که رودولفو و می می را در بر دارد، شبیه هم رمان و هم نمایشنامه است.
داستان مرگ می می در اپرا از دو بخش متفاوت در رمان می آید که در نهایت ادقام شده از مرگ فرانسین و مرگ خود می می است. شعرای اپرا از این درآمیختن شخصیتهای خود دفاع میکنند: “چه کسی نمی تواند شخصیتهای می می و فرانسین را تنها در وجود شکننده یک زن کشف کند؟” در زمانی که مارگور از دنیا رفته بود رمان خوانندگان بسیار داشت و بارها تجدید چاپ می شد اما او هیچ وارثی از خود به جای نگذاشته بود، اما حقوق نمایشنامه توسط وراث باریر کنترل می شد.
“بوهم”
از قرن شانزدهم کلمه بوهمین در زبان فرانسوی به معنای کولی بود زیرا عقیده داشتند کولی ها از منطقه ای در بوهمیا می آیند. آنطور که از کولی ها به عنوان افرادی وحشی، آزاد و جدا از اجتماع یاد می شود، این نام توسط هنرمندان مردود شده قرن نوزدهم پاریس مورد استفاده قرار گرفت.
شهرت رمان مارگور این کلمه را تا جایی فراتر از تنها استفاده آن در پاریس برد، چنانکه در زبانهای دیگر نیز به معنایی چون بیقید و آزاد از رسوم اجتماع ترجمه می شده!
۱ نظر