گفتگوی هارمونیک
گالوپی بود که شکوه را به اپرای کمدی وارد نمود -چیزی که پیش از آن، نمایش های کوتاه همراه موسیقی فاقد آن بودند- پیش از آن اپرا به دو یا سه پرده تقسیم نشده بود و در مضامین و شخصیت‌ها با آثار اوایل قرن هجدهم مشابه بود.
در «اپرا بوفا» شخصیت‌های معقول جای کاراکترهای اغراق شده را گرفتند و مضامین اپرا بر روی درگیری بین طبقات اجتماعی و عقاید شخصی بود. مشهورترین آثاری که گولدینی و گالوپی به همراه هم خلق کردند شاید «فیلسوف حومه» در سال ۱۷۵۴ باشد.
«اپرای جدی» نقدها و ضعف‌های خاص خود را داشت؛ تمایل به تزئین و زیبایی ظاهری به جای تمرین عالی خوانندگان و استفاده از نماهای تصنعی به جای قابلیت‌های خالص و ناب صحنه. این کریستوف گلاک (Christoph Willibald Gluck) بود که نقشی اساسی در تاریخچه اپرا از خود به جای گذاشت. او سعی کرد تا به «سادگی زیبایی» دست یابد که در اپرای «اورفئو ارودایس» وی مشهود است. اصلاحاتی که گلاک به وجود آورد، همنوایی در تاریخچه اپراتیک پدید آورد که در آن خطوط آوازی، فاقد مهارت خاصی -مانند آثار هندل- هستند و توسط هارمونی ساده و به ویژه غنی تر و با پشتیبانی ارکستر پیش می روند.
موتسارت که به نوعی جانشین گلاک است برای نوشتن مجموعه کمدی؛ نمایش، هارمونی، ملودی و کنترپوان را ترکیب کرده و آثاری همچون: «ازدواج فیگارو» و «دون جیوانی» را ساخت که در میان محبوب‌ترین و مشهورترین اپراها تا به امروز شناخته می شوند. حضور موتسارت در «اپرای جدی» تا حدی کم است زیرا در آن زمان این نوع اپرا دیگر جایی نداشت و توانست خود را از گذشته در زمان معاصرش زندگی بخشد.
در اوایل قرن نوزدهم اپرای رومانتیک تاکیدش بر روی تصویر و احساس است و به دلیل موسیقی و حالت نمایشی آن به احساسات زوایای بیشتری می دهد که ویژه تئاتر آن دوران بود.
جیوآچینو روسینی (Gioacchino Rossini) خالق آثاری در دوره رومانتیک بود. آوازه او از اپرای کمدی «صورت حساب ازدواج» (La Cambiale di Matrimonio) در سال ۱۸۱۰ گرفته تا اپرای جدی «اوتلو» در سال ۱۸۱۶ تا به امروز ادامه دارد. اولین اپرای فوق العاده موفق وی «نابوکو» در سال ۱۸۴۲ ساخته شده بود. پس از اپرای «نابوکو»، وردی آثارش را بر اساس همان موضوع و استانداردهای دوره رومانتیک نوشت. از مضامین دوره باروک تا کمال گرایی دوره رومانتیک وسیله ای بود که داستان‌ها و افسانه ها بازبینی شود و تا حدی به سوی خشونت سوق پیدا کند.
بزرگترین اپراهای ایتالیایی قرن بیستم توسط پوچینی نوشته شده که تا به امروز نیز نواخته می شود. همچون: «خانم پروانه»، «توسکا» و «لا بوهم».
۱ نظر